تصادفات رانندگی و تأثیر تقصیر و یا عدم تقصیر در مسئولیت

نویسنده : سواد کوهی فر، سام ؛

(‎5 صفحه – از 14 تا 18 )

خلاصه ماشینی: “3-تقصیر یا عدم تقصیر در ماده‌ (336)قانون مجازات اسلامی: قانون مجازات اسلامی که ابوابی را به‌ موجبات ضمان،اشتراک در جنایت،تسبیت‌ در جنایت،اجتماع سبب و مباشر یا اجتماع‌ چند سبب(باب پنجم الی باب هشتم) اختصاص داده است،در ماده (336)(ذیل‌ باب ششم راجع به اشتراک در جنایت)در واقع‌ حکم مقرر در ماده(335)قانون مدنی را با تغییراتی در مبانی،چنین آورده است:«هر گاه‌ در اثر برخورد دو سوار،وسیله نقلیه آنها مانند اتومبیل،خسارت ببیند؛در صورتی که تصادم و برخورد به هر دو نسبت داده شود و هر دو مقصر باشند یا هیچکدام مقصر نباشند، هر کدام نصف خسارت وسیله نقلیه دیگری را ضامن خواهد بود. به عبارت دیگر،هر دو به تقسیم به‌ نسبت تساوی در صورت تقصیر دو راننده نظر دارند اما یکی مجرای اعمال ماده(336)را فقط در مورد خسارت غیر جانی(غیر از دیه)و دومی حاکمیت آن را هم در مورد خسارت جانی‌ و هم خسارت مالی مورد شناسایی قرار می‌دهد و در نظریه خود از مقررات صدر ماده‌ (337)قانون مجازات اسلامی در این خصوص بهره می‌گیرد و می‌گوید:(6) «برخلاف آنچه که در نظریه اتفاقی ابرازی‌ آمده است،ماده(336)قانون مجازات‌ اسلامی،نظر به کیفیت پرداخت دیه،در صورت مساوی یا متفاوت بودن درجه تقصیر رانندگان ندارد؛بلکه مربوط به جبران خسارت‌ وارده به هر یک از دو وسیله نقلیه است،اعم از این که میزان تقصیر هر یک از آنها مساوی‌ باشد یا متفاوت و هر کدام از رانندگان را ضامن جبران نیمی از خسارت وارده به وسیله‌ نقلیه دیگر می‌داند که با توجه به حکم مقرر در این ماده،به انضمام مقررات صدر ماده‌ (337)همان قانون که قابل تسری‌ به ایراد صدمه چنین تصادف رانندگی نیز می‌باشد،هر یک از رانندگان ضامن پرداخت‌ نیمی از دیه طرف مقابل خواهد بود.”