تجارت الکترونیک و قراردادهای الکترونیکی

نویسنده : هنرمند، مهدی ؛

(‎7 صفحه – از 24 تا 30 )

خلاصه ماشینی: “در واقع مطابق بندهای«ب»و«ج»از ماده 2 قانون تجارت الکترونیک ایران،طرفینقرارداد الکترونیکی عبارتند از: 1-اصل‌ساز13:منشاء اصلی داده پیام است کهداده پیام به وسیله او،یا از طرف او تولید یا ارسالمی‌شود،اما شامل شخصی که در خصوص دادهپیام به عنوان واسطه عمل می‌کند،نخواهد شد. (قنواتی ووحدتی بشیری و عبدی‌پور،1378،ص 227) در قراردادهای الکترونیکی نیز مراحل فوقشکل می‌گیرد؛از یک طرف تأمین‌کننده باطراحی وب سایت برای عرضه و فروش کالاو خدمات خود،مراحل مذکور را گذرانیده است؛چرا که نتیجه ایجاد صفحات وب،چیزی جزعبور از این مراحل نبوده است. این سؤال مطرح می‌شود که در محیطهایدیجتالی،آیا کلیک کردن بر روی کلید«بله»یا«موافقم»قبول است،یا آیا دانلود کردن رضایترا نشان می‌دهد؟ به استناد ماده 191 قانون مدنی،عقد مرکباز دو قسمت؛ایجاب و قبول است جز در عقودتشریفاتی،قبول شکل خاصی ندارد و می‌تواندبه صورت مکالمه،نامه یا حتی کلیک کردن برروی کلید«موافقم»در وب سایت اعلام شود. WWW) اگر بخواهیم زمان دریافت داده پیام حاوی قبولرا ملاک زمان وقوع قرارداد الکترونیکی بدانیم،به استناد ماده 27 قانون تجارت الکترونیک ایران،دریافت داده پیام مطابق شرایط زیر خواهد بود: 1-اگر سیستم اطلاعاتی مخاطب برای دریافتداده پیام معین نشده باشد،دریافت زمانی محققمی‌شود که داده پیام به سیستم اطلاعاتی معینشده وارد شود. در مورد مکان ارسال و دریافت داده پیام،ماده 29قانون تجارت الکترونیک ایران به تبعیت از قانوننمونه آنسیترال،معیارهایی را در نظر گرفته است؛به استناد بند«الف»ماده 29:«محل تجاری یاکاری اصل‌ساز،محل ارسال داده پیام است ومحل تجاری یا کاری مخاطب،محل دریافتداده پیام است،مگر آن‌که خلاف آن توافق شدهباشد».”