افترا و توهین در حقوق کیفری ایران

نویسنده : توکلی، سعید ؛

(‎8 صفحه – از 12 تا 19 )

خلاصه ماشینی: “د)مجازات: طبق ماده(608)قانون مجازات اسلامی،مجازات مرتکب توهین‌ توهین و فحاشی از جمله جرایم عمومی است، هرچند که ذکری از عمد در ماده(608)نشده‌ است؛لکن صرف توهین و اهانت برای تعقیب‌ کافی است و نیازی به اثبات سوء نیت ندارد، مگر آنکه خود مرتکب ادعای عدم قصد توهین‌ و اهانت کند و نسبت به اثبات آن اقدام نماید، والا سوء نیت در توهین و فحاشی همیشه‌ مفروض بوده و نیازی به اثبات ندارد و چنین‌ جرایمی را جرایم ماده صرف نامند؛ از نظر اصطلاحی و حقوقی نیز توهین را در معنای عرفی آن به کار برده‌اند و آن‌ را عبارت از”هر فعل یا ترک فعل اعم از گفتار،کردار،کتابت و اشاره که به نحوی‌ از انحا در حیثیت شرافت متضرر از جرم وهن و سستی وارد آورد، دانسته‌اند. توهین به روسای سه قوه،معاونان رئیس جمهور، وزرا و سایر مقامات دولتی و عمومی(قضایی،اجرایی و تقنینی) 1-عنصر قانونی: ماده(609)قانون مجازات اسلامی مقرر می‌دارد:”هر کس با توجه به سمت یکی از روسای سه قوه یا معاونان رئیس جمهور یا وزرا یا یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی یا نمایندگان مجلس‌ خبرگان یا اعضای شورای نگهبان یا قضات یا اعضای دیوان محاسبات‌ یا کارکنان وزارتخانه‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و شهرداری‌ ها در حال انجام وظیفه یا به سبب آن،توهین نماید؛به سه تا شش کیفری که مقنن در ماده(609)برای اهانت به‌ کسانی که در سمت‌های مختلف دولتی وظایفی‌ را انجام می‌دهند و به آن مناسبت مورد اهانت‌ قرار گیرند تعیین کرده،اشد مجازاتی است که‌ در ماده(608)همین قانون برای اهانت به افراد غیر مسئول تعیین نموده است،که در این امر حفظ نظم عمومی و سیاست اداری کشور ملحوظ بوده و حق شخصی و فردی نیست که‌ انصراف آنان از شکایت،تعقیب جزایی را کاملا موقوف نماید.”