تعارضات قانون مجازات اسلامی با قانون آیین دادرسی کیفری

نویسنده : جاهد، علی ؛

(‎3 صفحه – از 56 تا 58 )

خلاصه ماشینی: “م. ا،در قانون مجازات‌ عمومی سابق در قالب ماده(6)بیان شده بود، واخف بودن مجازات قانون لاحق،حق تقاضای‌ اعاده دادرسی را به محکوم علیه می‌داد،تا در خصوص مجازات حکم قبلی از این طریق‌ تقاضای تخفیف کند. د. ک،که یک قانون‌ شکلی است،می‌تواند ناسخ بند”2″ماده(11)باشد؟ آیا بهتر نبود که بند”2″ماده(11)که از حیث‌ محتوا،شکلی است،به طور کلی در قانون مجازات‌ اسلامی ذکر نمی‌شد؟یا اینکه هر دو مورد قدرت‌ اجرایی دارند و محکوم علیه می‌تواند به دلخواه از طریق یکی از اینها تقاضای تخفیف بکند؟ ممکن است برخی این تصور را داشته باشند که با عنایت به اصل موضوع،در این دو بند،یعنی‌ «الزام به تخفیف مجازات»فرق نمی‌کند که‌ محکوم علیه از کدام مورد برای تخفیف مجازات‌ خود اقدام کند،و مختار است که یا از طریق بند پذیرش درخواست اعاده‌ دادرسی از سوی دیوان عالی، اجرای حکم را در صورت عدم‌ اجرا به تعویق می‌اندازد؛ولی‌ در بند”2″ماده(11)به این‌ موضوع اشاره‌ای نشده است. به دلیل اتخاذ رویه‌های‌ مختلف در خصوص این موضوع از سوی محاکم، هیئت عمومی دیوان عالی کشور در رأی وحدت‌ رویه شماره 654-10/7/1380 این گونه‌ تصمیم‌گیری نمود: «به موجب تبصره ماده(18)قانون مجازات‌ اسلامی،دادگاه مکلف است که ایام بازداشت قبلی‌ محکوم علیه در پرونده مورد حکم را از مجازات‌های تعزیری و بازدارنده کسر نماید و چون حبس و جزای نقدی هر دو یک نوع و از مجازات‌های تعزیری و بازدارنده می‌باشند و عدم‌ محاسبه و مرعی نداشتن ایام بازداشت قبلی‌ بر خلاف حقوق و آزادی‌های فردی است، علی هذا به حکم تبصره مذکور،کسر مدت بازداشت‌ از محکومیت جزای نقدی و احتساب و تبدیل‌ آن به جزای نقدی قانونی است.”