بررسی موضوع اکراه در قتل از نظر فقهی

نویسنده : شوشتری، علی ؛

(‎6 صفحه – از 15 تا 20 )

خلاصه ماشینی: “تائید بر این استظهار آیه شریفه 106 سوره نحل میباشد:” من کفر با لله من‌ بعد ایمانه الا من اکره و قلبه مطمئن‌ با لایمان “کسی که بعد از ایمان آوردن به‌ الله کافر شود،مورد غضب الهی واقع‌ میشود مگر اینکه با اکراه کافر شود ولی‌ قلبش مطمئن به ایمان باشد. ثانیا بیان شده که اکراه برای امتنان‌ امت است،قبول داریم ولیکن دو نفس، یکی مکره و دیگری مکره‌علیه چه‌ امتیازی بر هم دارند(با توجه بمعنای اکراه‌ که کردیم)هیچ راه چاره‌ای از قبیل وجود مرحجات،توریه و غیره ندارند که‌ نکشتن یکی امتنان باشد و کشته شدن‌ دیگری(مکره بوسیله مکره)امتنان‌ نباشد و ثالثا فرمودند اکراه در قتل وقتی‌ جایز است که مکره دفع ترس یا ضرر از خودش نماید و با کشتن شخصی دفع‌ ضرر جایز نیست. آیه شریفه بحث سیاسی دارد زیرا با روشنی می‌فرماید:مومن نباید کافر را سرپرست و یار خود قرار دهد، وقتی این کار را کرد از خدا بریده است؛ مگر در حال تقیه باشد که‌” منهم تقاة ” هر ترسی را شامل نشده و صرفا در (به تصویرصفحه مراجعه شود)موردی که جان یا مال یا ناموس او در اظهار حق در مخاطره قرار می‌گیرد را می‌رساند. از آیات تقیه،در مورد اکراه بقتل چیزی‌ را نمیشود اثبات کرد و آیات صرفا درمقام‌ بیان کتمان عقیده در مقابل مخالف‌ است بلی اگر مخالفی از نظر عقیده به‌ فردی شیعه دستور دهد که فلان شیعه‌ را بکش و الا ترا میکشم،روایات اینجا را شامل میشود و ما مطیعیم.”