بررسی ماده (62) مکرر قانون مجازات اسلامی (محرومیتهای اجتماعی)

نویسنده : اسکندری، محمد رضا ؛

(‎7 صفحه – از 63 تا 69 )

خلاصه ماشینی: “قانونگذار سابق مستندا به‌ تبصره‌”5″ماده(19)ناظبر بر تقلیل‌ ایام محکومیتهای تبعی و تکمیلی و محرومیتهای اجتماعی،راهی را مفتوح نموده که این نوع محکومین‌ بتوانند راه بازگشت به جامعه و کسب حقوق اجتماعی خود را همواره‌ داشته باشند و مشوقی برای اصلاح‌ آنها ایجاد نموده بود بنابراین،ملاحظه می‌گردد که قاضی در جرایم عمدی مخیر بود،فرد جانی را به این گستردگی و به تناسب،به طور مطلق و یا مقید و محدود به زمان خاصی از حقوق اجتماعی محروم کند تا بلکه باعث تشفی خاطر جامعه که از بروز چنین جنایتی مکدر گردیده‌ بود،بشود و محکوم علیه را هم به سمت اصلاح،هدایت کند. اما در ماده(19)قانون‌ مجازات اسلامی برای اولین بار در تاریخ حقوقی و قانونگذاری‌ کشور،تأسیسی جدید به عمل آمد و واژه‌ای به نام تتمیم مجازات‌ ایجاد گردید که به نظر می‌رسید جایگزین همان مجازاتهای تکمیلی‌ محرومیتهای اجتماعی گردیده است و عمدتا ناظر بر محرومیت از اقامت در نقطه یا نقاط معین یا اجبار به اقامت در محل معین بود و در عمل،برای تعریف و شناسایی محرومیتهای اجتماعی باید به‌ قانون مجازاتهای تأمینی و تربیتی سال 1339 رجوع می‌شد که‌ این هم کافی نبود،بنابراین،این ماده جدید نه تنها پرکننده خلاء قانونی نبوده،بلکه محدود کننده اعمال اقامت اجباری و منع اقامت‌ در محل معین بود که این نوع محکومیت ماهیتا مجازات تبعی‌ نبود،بلکه مجازات تکمیلی محسوب می‌شد.”