بررسی امکان رسیدگی بدوی توسط مرجع تجدید نظر

نویسنده : رستمی، عبداله ؛

(‎6 صفحه – از 18 تا 23 )

خلاصه ماشینی: “از آنجا که در ماده 364 قانون آیین دادرسی مدنی امکان رسیدگی غیابی برای دادگاه تجدیدنظر پیش‌بینی گردیده و به همین دلیلبرای احقاق حق محکوم علیه غائب و بلحاظ اینکه وی نه در مرحله بدوی و نه در مرحله تجدیدنظر امکان دفاع از خویش را نیافتهاست علیرغم قطعیت آراء صادره از محاکم تجدیدنظر به چنین شخصی حق یک بار اعتراض نسبت به رای صادره از دادگاه تجدیدنظر داده شده است که توضیح بیشتر در این خصوص را به زمان و مقالی دیگر محول می‌کنیم البته بدیهی است مطالب مزبور درخصوص موارد عادی اعتراض است که به واخواهی و تجدیدنظر خواهی محدود می‌گردد اما موارد فوق‌العاده اعتراض که شاملاعاده دادرسی،اعتراض ثالث و فرجامخواهی و نیز اعمال ماده 18 اصلاحی قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب منصرف ازبحث بوده و در جای خود قابل بررسی است. ) در ضمن بررسی مواد راجع به دعاوی ورود و جلب ثالث که طرح آنها را در مرحله بدوی ونیز مرحله تجدیدنظر میسر دانسته‌اند به این نکته برخورد می‌کنیم که چنانچه دادگاه تجدیدنظراحراز نماید دعوای ورود ثالث به منظور تبانی و یا تأخیر رسیدگی است و یا رسیدگی به دعوایاصلی منوط به دعوای ثالث نمی‌باشد و یا اگر در خصوص دعوای جلب ثالث دادگاه تجدیدنظر احراز نماید جلب شخص ثالث به منظور تأخیر در رسیدگی است،خواهد توانست دعوایورود یا جلب ثالث را به استناد ماده 133 و قسمت اخیر ماده 139 قانون آیین دادرسی مدنی ازدعوای اصلی تفکیک نموده و به هر یک جداگانه رسیدگی کند که پاسخ به چنین سوال و ابهامیبا توجه به علت و فلسفۀ امکان طرح دعاوی مزبور در مرحله تجدیدنظر و عدم امکان رسیدگیبدوی در مرحله تجدیدنظر جز در موارد منصوص و مجاز نبودن دادگاه تجدیدنظر به رسیدگیبه امری که در مرحله نخستین مورد رسیدگی قرار نگرفته و نسبت بدان تجدیدنظرخواهی بهعمل نیامده باشد منفی خواهد بود و تکلیف چنین پرونده‌هایی با توجه به سکوت مقنن در اینخصوص می‌تواند یکی از دو راه‌حل زیر باشد: 1.”