تعهد ایمنی و بررسی تحول آن در قرارداد حمل و نقل در حقوق فرانسه

نویسنده : صالحی راد، محمد ؛

(‎18 صفحه – از 111 تا 128 )

خلاصه ماشینی: “به لحاظ این خلاء قانونی، که شاید منشاء آن ندرت مسافرت و قلت جابجائی اشخاص در زمان تدوین قانون مدنی فرانسه بوده باشد (9) ، رویه قضائی، طی سالهای متمادی، حوادث جسمانی حادث در خلال اجرای قرارداد حمل و نقل مسافر را منحصرا مشمول مقررات ضمان قهری (6)-ماده 386 قانون تجارت ما نیز با اقتباس از ماده مرقوم مقرر داشته است:«اگر مال التجاره تلف یا گم شود، متصدی حمل و نقل مسئول قیمت آن خواهد بود. RODIERE,”Le Gegime Lobligation de securite due par les transporteurs a leurs voyageurs"JCP 2591,1,7991,chron,54. RODIERE"Le regime legal de lobligation de securite due par les transporteurs a leurs voyageurs”JCP 2591,I,799,n 32 et 62. دیوان کشور، ضمن تائید اینکه مدت بقای تضمین ایمنی در زمان انجام مسافرت است، اظهار می‌دارد که پس از آن هم متصدی حمل و نقل ماخوذ به تعهد عام احتیاط و مراقبت از مسافرین است و چون در این پرونده نیز دادگاه چنین دریافته که شرکت راه آهن همه مراقبت‌های بایسته برای تامین خروجی عادی و معقول مسافرین را بجا نیاورده و مسافر را در برابر تنه‌زدن‌های افرادی که هنوز تحت نظارت شرکت راه آهن بوده‌اند، بدون دفاع رها کرده است، اعتراض وارد نبوده و رای فرجام خواسته (44)- Cass. زیرا از یک طرف، در بسیاری از موارد، منشاء خسارات بدنی عمل شیئی است که در مالکیت یا تحت نظارت متصدی حمل قرار دارد و از طرف دیگر، به موجب تفسیری که، در سنواتی پس از کوشش برای استقرار تعهد ایمنی در قرارداد حمل و نقل مسافر، از بند یک ماده 1384 قانون مدنی فرانسه به عمل آمد، و کاملا مغایر تفسیر اولیه از این بند بود، صرف اثبات این امر که خسارات وارده به شخص ناشی از عمل شیئی غیر است کافی برای مسئول دانستن مالک یا محافظ آن شیئی بوده و نیازی به اثبات خطای او نمی‌باشد (47) .”