بررسی آزادی مشروط در حقوق ایران

نویسنده : همتی، محمد باقر ؛

(‎6 صفحه – از 7 تا 12 )

خلاصه ماشینی: “1- شرایط ماهوی آزادی مشروط 1-1- نوع مجازات مورد حکم آزادی مشروط ماده (38) قانون مجازات اسلامی اصلاحی 1377 مقرر می­دارد«هر کسی برای بار اول به علت ارتکاب جرمی به مجازات حبس محکوم شده باشد و نصف مجازات را گذرانده باشد، دادگاه صادرکننده ی دادنامه ی محکومیت قطعی می­تواند در صورت وجود شرایط ذیل حکم به آزادی مشروط صادر نماید… م. ا، (کیفیات مخففه قضایی) مجازات بزه­اش به حبس تبدیل شود می­تواند از ارفاق آزادی مشروط استفاده کند یا خیر؟ در پاسخ به پرسش اول باید گفت: پاره­ای از حقوق دانان معتقدند که هر چند کلمه ی «حبس» در ماده (38) اطلاق دارد ولی به نظر می­رسد که تنها حبس­های تعزیری و بازدارنده را می­توان مشمول آن دانست؛ چرا که حدود غیر قابل تغییر هستند. سؤالی که مطرح می­شود این است که آیا بعد از لغو حکم آزادی مشروط محکوم علیه می­تواند مجددا درخواست آزادی مشروط کند؟ آقای دکتر نوربها معتقدند که باید قایل به تفکیک شد، در صورت لغو حکم به دلیل تخلف از شرایط درخواست مجدد آزادی مشروط اشکالی ندارد اما در صورت ارتکاب جرم جدید قبولی مجدد با اشکال مواجه است؛ زیرا محکوم علیه قبلا به مجازات حبس محکوم شده است و نحوه­ی نگارش ماده دلالت دارد بر اجرای محکومیت و عدم پذیرش آزادی در چنین شرایطی(15) اگر در خلال مدت آزادی مشروط، به هر دلیلی اعم از ارتکاب جرم جدید یا تخلف از ترتیباب و شرایط دادگاه آزادی مشروط لغو شود آیا مدتی که محکوم علیه به عنوان آزادی مشروط گذرانده است، قابل احتساب است؟ فرضا مدت آزادی مشروط یک سال بوده، محکوم پس از گذراندن نه ماه مرتکب جرم جدیدی ­شده و آزادی مشروط او طبق تبصره “3” ماده (38) لغو شده است.”