بررسی و تبیین قاعده ی: (تحذیر یا هشدار)

نویسنده : صباح مشهدی، حمید ؛

(‎7 صفحه – از 13 تا 19 )

خلاصه ماشینی: “بر همین اساس است که ماده (333) قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 می‌گوید: «در مواردی که عبور عابر پیاده ممنوع است، اگر عبور نماید و راننده‌ای که با سرعت مجاز و مطمئنه درحرکت بوده و وسیله ی نقلیه نیز نقص فنی نداشته باشد و در عین حال قادر به کنترل نباشد و با عابر برخورد نموده و منجر به فوت یا مصدوم شدن وی گردد، راننده، ضامن دیه و خسارت وارده نیست. » گفتارچهارم: قصور در هشدار، مصداقی از بی‌مبالاتی آیا می‌توان قصور و کوتاهی در انجام هشداری را که شخص به موجب قرارداد، قانون یا عرف مسلم و خاص حرفه ی خود، مکلف به انجام آن به نحو کامل و مؤثر بوده است، مصداقی از بی‌مبالاتی و تقصیر دانست ومرتکب آن را مجازات نمود؟ هر عقل سلیمی بدون کوچک ترین تردیدی به سؤال فوق پاسخ مثبت می دهد؛زیرا برای شخصی که محیط خطرناک و مهلکی را ایجاد نموده و یا انجام فعالیتی خطر‌آفرین و حساس به او واگذار شده؛ مانند مسؤول معدن یا متصدی عملیات انفجار، پیش بینی خسارات و صدمات ناشی از سهل انگاری و غفلت در هشدار و اخطار به دیگران برای او کاری آسان و بدیهی است. بدین معنی که هر چند ممکن است رامی قبل از تیراندازی به تکلیف خود مبنی بر هشدار سایرین به طور کامل عمل نموده باشد، اما در صورتی که به بی‌توجهی و غفلت مخاطب عالم بوده باشد و با این وجود اقدام به تیراندازی کند، تحذیر او رافع مسئولیت مدنی و کیفری نیست. 18_ برای بررسی بیشتر و مفصل این آیین‌نامه‌ها رک: بررسی فقهی و حقوقی قاعده تحذیر(هشدار)، حمید صباح مشهدی، پایان نامه کارشناسی ارشد رشته فقه و مبانی حقوق، استاد راهنما: آیت الله سید محمد موسوی بجنوردی، پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی، تهران، اسفند 1381.”