آزادی مشروط در قانون مجازات اسلامی مواد (38، 39و 40)ق.م

نویسنده : قبادی نژاد، محمد صادق ؛

(‎6 صفحه – از 34 تا 39 )

خلاصه ماشینی: “»(1) در واقع می توان بیان داشت:«آزادی مشروط فرصت و مجالی است که پیش از پایان دوره ی محکومیت به محکومان در بند داده می شود تا چنان چه در طول مدتی که دادگاه تعیین می کند از خود رفتاری پسندیده نشان دهند و دستور های دادگاه را به موقع اجرا گذارند، از آزادی مطلق برخوردار شوند»(2) سابقه ی تاریخی آزادی مشروط سابقه ی تاریخی آزادی مشروط در قانون جزای ایران را می توان در قانون راجع به وادار نمودن محبوسین غیر سیاسی به کار مصوب 1314 جست و جو کرد که عبارت است از آن که:«اشخاصی که در نتیجه ی ارتکاب جرایم عادی (غیر سیاسی) محکوم به حبس شده باشند و لااقل یک ثلث از مدت حبس درباره ی آنان اجرا شده… نسبت به بقیه ی مدت حبس در مؤسسات فلاحتی یا صنعتی وادار به کار و تحت حفاظت قرار داده می شوند» و بر طبق ماده (2) همان قانون «در صورتی که بعد از انتقال به مؤسسات صنعتی یا فلاحتی مرتکب جنایتی شود، محبس اعاده و علاوه بر مجازات جرمی که جدیدا مرتکب شده، بقیه ی مدت مجازات جرم سابق از تاریخی که مرتکب جرم جدید شده، درباره ی او اجرا می شود. این مواد عبارت اند از: ماده (38) قانون مجازات اسلامی «هر کس برای بار اول به علت ارتکاب جرمی به مجازات حبس محکوم شده باشد و نصف مجازات را گذرانده باشد، دادگاه صادر کننده ی دادنامه ی محکومیت قطعی می تواند در صورت وجود شرایط زیر حکم به آزادی مشروط او نماید: 1)هر گاه در مدت اجرای مجازات مستمرا حسن اخلاق نشان داده باشد.”