بررسی دادرسی فوری یا دستور موقت در حقوق ایران

نویسنده : یحیی پور، حسن ؛

(‎9 صفحه – از 56 تا 64 )

چکیده:
اگرچه رسیدگی به یک پرونده در دادگستری چند ماه ممکن است طول بکشد و هرچند رفت وآمد به دادگاه‌ها زمان‌بر است. اما گاهی پرونده‌هایی وجود دارند که رسیدگی به آنها فوریت دارد و باید دادگاه فوری به این پرونده‌ها رسیدگی. تصمیم گیری و خیلی زود تکلیف آنها را مشخص کند. «دادرسی فوری)» یا همان «دستور موقت» راهکاری است که قانون برای سرعت عمل در این گونه پرونده‌ها در نظرگرفته است. در امور فوری, دادگاه به صدور دستور موقت مبادرت می‌کند که ممکن است ناظر به توقیف مال, انجام عمل یا منع از امری باشد. دستور موقت دارای ویژگی‌هایی است که آن را از نهادهای مشابه مانند تامین ماهیت دعوا داشته باشد. موضوع دستور موقت نباید دقیقا منطبق با موضوع دعوای اصلی باشد زیرا در این صورت. قبل از صدور حکم در ماهیت دعواء خواهان خواهد توانست با صدور دستور موقت به خواسته دعوای اصلی نائل گردد. صدور دستور موقت نیاز به شرایطی دارد. تقدیم درخواست دستور موقت. پرداخت هزینه دادرسی دعاوی غیرمالی و قابل تجدید بودن این درخواست ازجمله این شرایط است. به‌طورکلی در سیستم قضایی ما یکی از مواردی که به‌حق از ضروریات بوده و توسط قانون‌گذار به آن پرداخته شده دادرسی فوری یا همان دستور موقت است که اگر اهمیت و کاربرد آن در محاکم ما به‌درستی درک شده و به آن پرداخته شود جلو بسیاری از تضییع حقوق افراد جامعه را خواهد گرفت و چه‌بسا موجبات تسهیل در رسیدگی به دعوای اصلی و جلوگیری از اطاله دادرسی بی‌مورد را فراهم خواهد آورد.