سوگند/ قسمت اول

نویسنده : دیانی، عبدالرسول ؛

(‎5 صفحه – از 14 تا 18 )

خلاصه ماشینی: “بنابراین،توجیه مناسبی نخواهد بود که بگوییم مبنای قسمت اخیر ماده(197) آیین دادرسی مدنی که پس از بیان اصل‌ برائت نتیجه می‌گیرد که اگر کسی مدعی حق‌ یا دینی باشد باید آن را اثبات کند،در غیر این صورت با سوگند خوانده حکم برائت صادر خواهد شد. قانونگذار مشخص ننموده چرا اگر مدعی نتوانست بر صحت ادعای خود دلیل بیاورد،منکر باید قسم بخورد و آیا هر کس می‌تواند ادعای دینی‌ علیه دیگری داشته باشد و به دلیل عدم‌ توانایی اثبات از طرف دیگر بخواهد که او قسم بخورد؟ماده(272)آیین دادرسی مدنی‌ نیز با تکرار و تأکید بلاوجه حکم مذکور در ماده‌ (197)آ. » هر چند ماده(1325)قانون مدنی فقط در دعاویی که به شهادت شهود قابل اثبات‌ است،به مدعی حق داده است حکم به‌ دعوای خود را-که مورد انکار مدعی علیه‌ است-منوط به قسم او نماید؛اما بعد از انقلاب که مواد محدود کننده ارزش شهادت‌ حذف و این دلیل ارزش سنتی خود را بازیافت،طبعا این محدودیت دیگر وجود ندارد؛پس هر دعوایی با هر مباغ را می‌توان‌ با سوگند فیصله داد. هر چند ماده(1325)قانون مدنی فقط در دعاویی که به شهادت شهود قابل اثبات است، به مدعی حق داده است حکم به دعوای هود را- که مورد انکار مدعی علیه است-منوط به قسم‌ او نماید؛اما بعد از انقلاب که مواد محدود کننده ارزش شهادت حذف و این دلیل‌ ارزش سنتی خود را بازیافت،طبعا این‌ محدودیت دیگر وجود ندارد؛پس هر دعوایی با هر مبلغ را می‌توان با سوگند فیصله داد.”