اقرار مبتنی بر غلط

نویسنده : دیانی، عبدالرسول ؛

(‎6 صفحه – از 13 تا 18 )

خلاصه ماشینی: “در کنار موارد فوق که مثال‌های روشن‌ آن در اکثر کتب شرح قانون مدنی آمده‌ است،نوعی دیگری را نیز ماده قانونی مدنی‌ ذکر کرده است که اقرار مبتنی بر غلط هر چند اقرار در حقوق ما دارای حجیت‌ مطلق است،اما در مواردی با کشف‌ موجبات فساد اقرار، دلیل مزبور از اعتبار ساقط می‌شود وحق‌ انکار بعد از اقرار را نیز به مقر می‌دهد می‌باشد که ما در این مقاله مورد فوق را به‌ بررسی می‌گیریم،ولی ابتدائا مفهوم اقرار مبتنی بر غلط را تبیین نموده و آنگاه از نظر آیین دادرسی مدنی امکان مخدوش‌ نمودن حکمی که بر مبنای چنین اقراری‌ صادر شده را به بررسی می‌گیریم. پس از بیان مفهوم اقرا مبتنی بر غلط، بپردازیم به اینکه چناچه حکمی بر مبنای‌ اقرار باطل صادر شده،چگونه قابل اصلاح‌ یا نقض است؟ بخش دوم-امکان نقض‌حکم‌ صادره بر مبنای اقرار باطل هر چند ماده(1277)قانون مدنی، مورد انکار بعد از اقرار را پیش‌بینی نموده و در ماده(1276)همان قانون نیز مورد اثبات کذب اقرار در نزد قاضی را یادآوری‌ کرده است؛ولی در این دو ماده اشاره نشده‌ که تا چه زمانی از نظر محل دادرسی اگر کذب اقرار نزد حاکم ثابت شد،یا مقر مفاد اقرار را انکار نمود،امکان تربیت اثر به اقرار صورت گرفته از آن سلب می‌شود. مثلا به دزدیدن مقداری طلا و جواهرات به این گمان که از حد نصاب‌ دزدی بیشتر است،اقرار نموده و حکم نیز بر مبنای اقرار صادر شده باشد؛بعدا معلوم‌ شود طلا و جواهرات همگی تقلبی هستند و کل آنها به حد نصاب سرقت نمی‌رسند در تمامی مواردی که‌ صحت اقرار مورد تکذیب‌ قاضی و یا خود مقر قرار می‌گیرد،بار اثبات‌ بطلان اقرار به عهده‌ مدعی بطلان است و این مطلب که موجب فساد اقرار می‌شود، بعد از صدور حکم و اعتبار یافتن آن از نظر قضیه محکوم بها کشف شود.”