آرای غیابی و واخواهی از آنان/ قسمت اول

نویسنده : مالمیر، محمود ؛

(‎4 صفحه – از 16 تا 19 )

خلاصه ماشینی: “»(2) پس در تعریف رأی غیابی می‌توان گفت که‌ رأی غیابی عبارت است از رأی صادر شده از طرف دادگاه در مواردی که متهم احضار شده‌ لکن در جلسات دادرسی نه خود وی و نه‌ وکیل او حاضر نشده و لایحه دفاعیه‌ای نیز ارسال ننموده و پرونده آماده تصمیم‌گیری‌ نهایی شده و جرم ارتکابی نیز از جرایمی است‌ که امکان قانونی برای صدور رأی غیابی‌ در خصوص آن وجود دارد. »(5) عده‌ای دیگر از فقها امامیه،محاکمه‌ رأی غیابی عبارت است از رأی صادر شده‌ از طرف دادگاه در مواردی که متهم‌ احضار شده لکن در جلسات دادرسی نه‌ خود وی و نه وکیل او حاضر نشده و لایحه دفاعیه‌ای نیز ارسال ننموده و پرونده آماده تصمیم‌گیری نهایی شده و جرم ارتکابی نیز از جرایمی است که امکان‌ قانونی برای صدور رأی غیابی‌ در خصوص آن وجود دارد غیابی و صدور رأی غیابی را در حقوق الناس‌ مورد پذیرش قرار داده،لکن در حقوق الله مثل‌ حدود(زنا،شرب،خمر،مساحقه،قوادی و.. (7)همچنین به استناد ماده‌ واحده قانون راجع به رسیدگی غیابی در امور خلافی مصوب‌1339،در کلیه امور خلافی، دادگاه می‌توانست بدون احضار متهم و با توجه به‌ مدارک موجود در پرونده رسیدگی غیابی به عمل عده‌ای از فقهای امامیه مشروعیت‌ محاکمه غیابی را مورد تردید قرار داده‌ و برای توجیه نظر خود به روایت امام‌ جعفر صادق(علیه السلام)استناد می‌کنند که از امام علی(علیه السلام) نقل نموده‌اند:«لا یقضی علی الغائب» آورده و رأی مقتضی صادر نماید و این حکم از ناحیه محکوم علیه غایب قابل اعتراض بود.”