قلمرو قتل خودسرانه در قانون مجازات اسلامی/قسمت پایانی

نویسنده : نظری نژاد کیاشی، محمد رضا ؛

(‎5 صفحه – از 65 تا 69 )

خلاصه ماشینی: “حال سخن این است که اگر قتل، ضرب و جرح و سایر جرایم خودسرانه،منافات با این هدف اساسی حکومت و نظام اسلامی داشته باشد،چگونه باید با آن برخورد کرد؟آیا اصولا انگیزه خیرخواهانه و غیرشریرانه با تشکیل حکومت و به دست‌گرفتن برقراری نظم و سرکوب مخالفان و متجاوزان به دست خود حکومت قابل تحقق است؟اگر چنین است پس برقراری حکومت به چه منظور و (به تصویر صفحه مراجعه شود) مقصودی است؟آیا اجازه مجلس شورای اسلامی که در ماده 226 و تبصره 2 ماده 295،تلویحا قتل خودسرانه را اجازه داده، مطلق است یا مفید و منحصر به موارد بسیار خاص و استثنایی؟در صورتی که گفته شود مطلق است،سؤال این است که آیا عقلا، مجلس شورای اسلامی که مظهر نظم، قانونمداری،حفظ امنیت و آرامش از طریق تصویب قوانین است،می‌تواند همگی را دعوت به ایجاد جامعه‌ای هرج‌ومرج‌خواه و قانون‌گریز از طریق اجازه تلویحی به قتل و ضرب و جرح نماید؟ رویه امام(ره)بعد از انقلاب و با تشکیل نظام اسلامی این بوده که اکیدا از اعمال خشونت‌بار به بهانه امر به معروف و نهی از منکر-از جمله حفظ حجاب-جلوگیری نموده و حتی به مسئولین حکومت،دستور پیگیری و جلوگیری و به مجازات رساندن خشونت‌طلبان را داده‌اند گفته شد که مطابق نظر امام(ره)در تحریر الوسیله،زدن و آسیب‌رساندن برای تحقق مطلوب مجاز است،ولی شایسته است که از ولی فقیه اجازه گرفته شود؛اما قتل تنها و تنها منوط به کسب اجازه از ولی امر است.”