بحثی درباره آرای هیأت عمومی دیوان عالی کشور

نویسنده : سپهوند، امیر ؛

(‎5 صفحه – از 3 تا 7 )

خلاصه ماشینی: “طبق ماده 463 و رویه هیأت عمومی‌ در خصوص صدور آرای اصراری کیفری‌ سال‌هایی که مستند صدور رأی این ماده بوده، به موجب مقررات ماده 3 اضافه شده به قانون آیین‌ دادرسی کیفری،هرگاه از طرف دادگاه‌ها اعم از حقوقی‌ و کیفری راجع به استنباط از قوانین رویه‌های مختلفی اتخاذ شده باشد دادستان کل کشور پس از اطلاع مکلف است‌ موضوع را در هیأت عمومی‌ دیوان کشور مطرح کند و رأی هیأت عمومی را در آن باب‌ بخواهد. با توجه به این که ماده 18 قانون تجدید نظر آرای دادگاه‌ها مصوب 1372،قانون تعیین‌ موارد تجدید نظر احکام دادگاه‌ها مصوب‌ 1367 و ماده 35 قانون تشکیل دادگاه‌های‌ کیفری 1 و 2 و شعب دیوان عالی کشور مصوب 1368 و تغییر قانونی این ماده و کلیه‌ قوانین مغایر را ملغی کرده،ماده 576 قانون‌ آیین دادرسی مدنی در مورد صدور آرای‌ اصرای حقوقی و رأی وحدت رویه شماره‌ 566 هیأت عمومی دیوان عالی کشور و ماده‌ 463 قانون آیین دادرسی کیفری لغو شده‌ مستند قانونی صدور رأی اصراری کیفری و حقوقی از تاریخ اجرای این قانون بند«ج»ماده‌ 7 قانون تجدید نظر آرای دادگاه‌ها است. مواد 23 24 این‌ قانون،ترتیب و نحوه رسیدگی دیوان عالی‌ کشور را در مورد آرای صادره از دادگاه‌های‌ مزبور معین کرده است،در بند«ج»ماده 24 قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب‌ به همان ترتیبی که در قانون تجدید نظر آرای‌ دادگاه‌ها مقرر گردیده،در مواردی که دادگاه‌ رأی اصراری صادر می‌کند و استدلالش مورد قبول شعبه دیوان عالی کشور نیست،موضوع‌ در هیأت عمومی مطرح و این هیأت رأی‌ اصراری صادر می‌کند.”