مقوله «کفر» در قلمرو حقوق اسلامی

نویسنده : بندرچی، محمد رضا ؛

(‎8 صفحه – از 54 تا 61 )

خلاصه ماشینی: “با دقت در معانی مزبور به دست می‌آید که‌ واژه«کافر»نوعی ارتباط و وابستگی با عمل‌ پنهان کردن و تاریکی و ظلمت دارد به گونه‌ای‌ که در هر یک از معانی ذکر شده چنین ویژگی‌ محسوس است؛و بدین خاطر است که در فرهنگ اسلامی به واسطه این که شخص غیر معتقد به خدا با انی عمل خویش،حقیقت و واقعیت را که همان وجود خداوند و وحدانیت‌ وی است انکار کرده و بر چنین حقیقتی‌ پرده‌ای از نفی و انکار می‌کشد و با این کار، قلب خود را نیز از نور و جلوه،حق و توحید دور و پنهان نگاه می‌دارد؛کافر اطلاق می‌شود. اما آنچه که قابل طرح می‌باشد این است‌ که چه بسا شخص غیر مسلمان به انکار ضروریات دین نپردازد؛بلکه عقیده به اموری‌ داشته باشد که آن امور منافی و مخالف اعتقاد به موارد یاد شده در قبل باشد و مثلا شخصی‌ به جای این که انکار رسالت پیامبر اکرم را بنماید به پرستش بت یا توهین به آن حضرت‌ بپردازد. با توجه به مسایل یاد شده‌ بر مبنای نظرات و آرای فقهای اسلامی که‌ پیرامون کفر و کافر بیان شده می‌توانیم بگوییم‌ که:«کفر عبارتند است از عدم اعتقاد قلبی و آگاهانه شخص بالغ و عاقل به چیزهایی که‌ حسب مورد طبق قرآن کریم یا سنت پیامبر اکرم و با عقیده کلیه فقهای اسلام،اعتقاد یا عدم اعتقاد به آن جزء ضروریات دین اسلام به‌ شمار می‌رود». منتهی چون‌ همان طور که بیان شد کفر و ایمان دو مقوله‌ باطنی و قلبی می‌باشند و جز خود شخص‌ کسی قادر به درک و فهم عقاید درونی وی‌ کلمه«کفر»که جمع‌ آن«کفور»می‌باشد در زبان عربی به معنی‌ پوشاندن و پنهان کردن‌ است و بدین خاطر به‌ شخصی که چیزی را پنهان می‌کند«کافر» گفته می‌شود.”