بازداشت موقت در قانون آیین دادرسی کیفری دادگاههای عمومی و انقلاب

نویسنده : نوری، رضا ؛

(‎3 صفحه – از 20 تا 22 )

خلاصه ماشینی: “بازداشت موقت‌ در قانون آیین دادرسی‌ کیفری دادگاههای عمومی‌ و انقلاب دکتر رضا نوری‌ (عضو هیأت دانشگاه،و وکیل پایه یک دادگستری) (قسمت پایانی) اشاره: در شماره پیش بیان گردید که قانون جدید آیین دادرسی کیفری دادگاههای عمومی و انقلاب مصوب 28 شهریور 1378 کمیسیون‌ امور قضائی و حقوقی مجلس شورای اسلامی‌ که در تاریخ 31 شهریور 1378 برای مدت‌ سه سال به نحو آزمایشی به تصویب شورای‌ محترم نگهبان رسیده است؛به دادرس دادگاه‌ و قاضی تحقیق اختیار داده است به منظور دسترسی به متهم و حضور بموقع وی در موارد لزوم و جلوگیری از فرار یا پنهان شدن متهم یا تبانی با دیگری،با صدور یکی از قرارهای‌ تأمین مندرج در ماده(132)اقدام نماید که‌ یکی از این قرارهای تأمین،قرار بازداشت‌ موقت است که خلاصه‌ای از آنچه در مواد (34،35،36)قانون مذکور مورد دستور قانونگذار واقع گردیده است،مورد بحث قرار گرفته،و اینک بقیه مطلب: قرار بازداشت موقت که برای تأمین نظر قانونگذار و دسترسی به اهداف فوق الاشعار ضروریست،باید به نحوی صادر گردد که به‌ هیچ‌وجه موجب سلب آزادی و تضییع حق افراد جز در موارد تصریح شده در قانون و با در نظر گرفتن مصلحت اجتماعی و همچنین، مصلحت فردی و عمومات شرعی و قانونی، نگردد و لذا قانونگذار،در تأکید و تصریح‌ در این مورد در ماده(33)مقرر داشته است: «قرار بازداشت موقت توسط قاضی دادگاه‌ صادر و به تأیید رییس حوزه قضائی محل یا معاون وی می‌رسد و قابل تجدیدنظرخواهی‌ در دادگاه تجدیدنظر استان ظرف مدت 10 روز می‌باشد،رسیدگی دادگاه تجدیدنظر خارج از نوبت خواهد بود و در هر صورت، ظرف مدت یک ماه باید وضعیت متهم روشن‌ شود چنانچه قاضی مربوطه،ادامه بازداشت‌ موقت را لازم بداند؛باید به ترتیب یادشده‌ اقدام نماید».”