ماهیت تعهد به نفع شخص ثالث

نویسنده : نصیری، مصطفی ؛

(‎7 صفحه – از 58 تا 64 )

خلاصه ماشینی: “(20) ولی به نظر اینجانب،پذیرش چنین‌ نظری نیز منطبق با نظام حقوقی ایران‌ نمی‌باشد؛زیرا همان گونه که ثالث از برخی جهات همانند قائم مقام شرطکننده‌ دانسته شده و حق وی را مستقل از قرارداد اولیه نمی‌دانیم،و از این رو به‌ متعهد امکان می‌دهیم که برای او،به‌ همه ایراداتی که در مقابل شرطکننده‌ می‌توانست استناد جدید،متوسل شود و مثلا اگر در بیمه عمر،بیمه‌گزار حق بیمه‌ را نپرداخته،بیمه‌گر نیز از پرداخت مبلغ‌ مورد توافق به ثالث خودداری ورزد،در اینجا نیز باید با او همانند طرف قرارداد رفتار نموده و در صورت عدم دسترسی‌ به عین مال،بدل آن را از ایشان مطالبه‌ نموده؛در غیر این صورت،چنین نظری‌ نه تنها توجیه منطقی نداشته و با اراده از آنجایی که تعهد به نفع ثالث ناشی از قرارداد بین طرفین می‌باشد،شرط کننده نیز لااقل نفع معنوی در اجرای آن دارد. متعهد نیز می‌تواند اجرای شرط به نفع ثالث را موکول به تسلیم مالی نماید که شرط کننده‌ به عهده گرفته است(ماده 377 قانون مدنی)22 مبحث سوم)مبانی فقهی تعهد به‌ نفع ثالث فقها نیز اشکالی در درج این گونه‌ تعهدات در قراردادها نمی‌بینند و شروط مذکور را معتبر می‌دانند23به ویژه آنکه‌ امروزه تأثیر و فواید درج این گون شروط در بیمه عمر و بیمه شخص ثالث بخوبی، روشن و آشکار گردیده است؛ولی در زمینه اینکه آیا قبول شخص ثالث‌ ضرورت دارد یا خیر؟این گونه تعهدات را به دو قسم دسته‌بندی نموده و معتقدند که در صورتی که موضوع تعهد به نفع‌ ثالث،اسقاط تکلیف و تعهدی از شخص‌ ثالث همانند ضمانت از مضمون عنه در عقد ضمان باشد،در این گونه موارد،قبول‌ شخص ثالث ضرورتی نخواهد داشت؛ ولی در جایی که موضوع این تعهد ناظر بر ایجاد حقی به نفع شخص ثالث می‌باشد.”