قوانین دادرسی نوجوانان

نویسنده : میر محمد صادقی، حسین ؛

(‎4 صفحه – از 17 تا 20 )

خلاصه ماشینی: “در سال‌ 1338،قانون مربوط به«تشکیل دادگاه‌ اطفال بزهکار»در راستای اجرای مصوبات‌ مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب‌ رسید،که مطابق ماده(1)آن،«به کلیه جرایم‌ اطفال که سن آنها بیش از 6 سال تمام و تا 18 سال تمام است طبق این قانون در دادگاه‌ اطفال رسیدگی می‌شود؛لیکن باتوجه به‌ اینکه مطابق ماده(22)قانون،باید در مقر هر دادگاه اطفال،یک کانون اصلاح و تربیت توسط وزارت دادگستری برای‌ اجرای قانون تأسیس گردید و اینکه،طبق‌ ماده(30)،این قانون پس از تصویب آیین‌ نامه‌های مربوط قابل اجرا بود؛در عمل‌ زمینه اجرای قانون تا سال 1345،یعنی‌ سال تصویب آیین‌نامه اجرایی قانون‌ مربوط به تشکیل دادگاه اطفال بزهکار، فراهم نیامد. صرف تعیین یک قاضی‌ با ابلاغ خاص برای رسیدگی به جرایم‌ اطفال،کافی به‌نظر نمی‌رسید و بنابراین، ماده(219)قانون اخیرالتصویب آیین‌ دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب، اجازه داده است که درصورت نیاز درهر حوزه قضائی یک یا چند شعبه از دادگاههای عمومی برای رسیدگی به کلیه‌ طبق تبصره اول از ماده(211) “قانون مجازات‌ اسلامی‌”؛«هرگاه اکراه‌شونده‌ در قتل طفل غیرممیز باشد اکراه‌کننده قصاص و هرگاه‌ طفل ممیز باشد،اکراه‌کننده‌ حبس ابد می‌شود» جرایم اطفال اختصاص داده شود. اینک باتوجه به اینکه تشکیل‌ دادگاههای اختصاصی در نظام کیفری ایران‌ پذیرفته شده است،که از این میان می‌توان‌ از دادگاههای نظامی و دادگاههای انقلاب و مخصوصا دادگاههای خانواده(که‌ به موجب ماده واحده مصوب سال 1376، برای رسیدگی به اموری مثل نکاح و طلاق‌ و حضانت اطفال تشکیل شده‌اند)نام برد و نیز باتوجه به اختیار مذکور در«قانون آیین‌ دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب»؛ باید نسبت به تشکیل دادگاههای خاص‌ اطفال،متشکل از قضات ذی‌صلاح،در تمامی حوزه‌های قضائی اقدام ضروری‌ مبذول داشت.”