بررسی قرارداد مشارکت در تولید و مقایسه کارایی آن با بیع متقابل

نویسنده : امین زاده، الهام ؛ آقابابایی دهکردی، پیمان ؛

(‎24 صفحه – از 7 تا 30 )

خلاصه ماشینی: “شد، نظام مشارکت در تولید برای تطابق جذب سرمایه‌گذاری خارجی در عین تحقق مالکیت عمومی بوده است و کشورهایی از این نوع قرارداد استفاده می‌کنند که نفت خود را ملی اعلام کرده‌اند. اگرچه در بیشتر قراردادهای مشارکت در تولید، شرکت می‌تواند از وسایل و تجهیزات به‌صورت مجانی استفاده کند، در برخی مدل‌های اندونزی، دولت باید بهای استفاده از این خدمات را در مرحله توسعه پرداخت کند. نخست؛ روش پرو: در این روش، کل رژیم مالی پس از تولید یک‌مرحله‌ای است و براین‌اساس از کل تولید سهم مشخصی (50 درصد) به پیمانکار برای استهلاک هزینه‌ها و جبران سود و ریسک به او پرداخت می‌شود. در بیع متقابل، با توجه به این حقیقت که منافع شرکت مقطوع است و صیانت از مخازن، تأثیری در سهم او ندارد، اصول بنگاه‌داری 3 ایجاب می‌کند که شرکت نفتی با افزایش تولید، سریع‌تر هزینه‌ها و سود خود را جبران کند. قرارداد مشارکت در تولید، یک قرارداد خرید خدمت است که براساس‌آن، دولت میزبان تعهد می‌کند، پس از استهلاک هزینه‌های شرکت نفتی، دستمزد وی را در قالب پرداخت بخشی از نفت تولیدشده جبران کند. 3. در مشارکت در تولید، تأمین مالی پروژه و نیز ریسک ناشی از آن بر عهده شرکت است و در صورت تحقق تولید تجاری، کلیه هزینه‌ها جبران می‌شود و نیز بخشی از نفت تولیدی برای جبران ریسک و دستمزد، به وی پرداخت می‌شود.