منطق گرایی در حقوق (بحثی در خصوص چگونگی انتساب خسارت بدنی به طرف عقد)

نویسنده : صالحی راد، محمد ؛

(‎12 صفحه – از 107 تا 118 )

خلاصه ماشینی: “در این مقاله باتوجه به تجربه رویه قضائی فرانسه،دو نوع تضمین یاد شده یعنی‌ تضمین ایمنی با اشتمال بر فرض انتساب خسارت به طرف عقد و تضمین ایمنی بدون‌ اشتمال بر چنین فرضی به اختصار مورد بررسی و تحلیل قرار خواهند گرفت:1-تضمین ایمنی با اشتمال بر فرض انتساب خسارت به طرف عقد گفته شد که مصدوم حادثه برای جبران خسارت وارده به خود باید علاوه بر اثبات تحمل ضرر،وجود رابطه سببیت بین خسارت و فعالیت طرف را اثبات کند. بدین ترتیب هنگامی که‌ مسافری در خلال سفر مصدوم و متحمل خسارتی بدنی می‌شود نه تنها نیازی به اثبات‌ خطای متصدی حمل ندارد بلکه به هیچ روی محتاج اثبات رابطه سببیت بین خسارت و عمل متصدی یا نقص وسیله و حتی دخالت شیئی از اشیاء مربوط به وسیله نقلیه در بروز خسارت هم نمی‌باشد. به این دلیل‌ در نخستین سالهای پیدایش مفهوم تضمین امینی مسافر در حقوق فرانسه،یکی از دادگاههای استیناف این کشور،1ضمن قبول معافیت مصدوم از اثبات خطای مسئول‌ مسافربری و اعتقاد به قابلیت اعمال ماده 1147 قانون مدنی فرانسه بر موضوع،2 جبران خسارت را موکول به ارائه دلیل مثبت بر وجود ارتباط مستقیم حادثه با وسیله‌ نقلیه کرده بود. لیکن‌ دیوان کشور فرانسه،3براساس اشتمال تضمین ایمنی قرارداد حمل‌ونقل مسافر به فرض انتساب قهری خسارت بدنی مسافر به متصدی حمل،و با این استدلال که‌ شرکت راه‌آهن صرفا با ارائه دلیل مثبت بر اینکه عاملی خارجی سبب بروز حادثه‌ بوده است می‌تواند از مسئولیت مبری شود،رأی صادره را نقض نمود. 1این‌ تضمین نیز دربرگیرنده فرض توجه خودبه‌خود ضرر به مرکز انتقال خون نیست، بلکه خون گیرنده‌یی که دچار بیماری شده و مدعی است که علت ابتلاء به بیماری، خون‌آلوده بوده است باید دلیل وجود رابطه سببیت بین بیماری خود و خون‌ دریافتی را ارائه نماید.”