ماهیت حقوقی وصیت تکمیلی

نویسنده : محسنی، سعید ؛

(‎14 صفحه – از 128 تا 141 )

خلاصه ماشینی: “»به همین دلیل استاد دکتر کاتوزیان با اینکه توجه به دلایل طرفداران‌ ایقاع بودن وصیت داشته و آن دلایل را بعضا متذکر شده‌اند،می‌فرمایند باید به یک‌ پرسش پاسخ داد که آیا این ویژگیها و دلایل(یا انحرافها!)چندان مهم است که حتی در صورت لزوم قبول موصی له در تحقق تملیک!باز هم آن را ایقاع شمرد و نقش قبول را به‌ عاملی دست دوم و ناچیز تأویل کرد؟و می‌فرمایند:«به نظر می‌رسد که از تفاوتها بتوان‌ گذشت و معیار اصلی را نقش قبول،قرار داد. 13 آری،چهار نظر مختلف مطرح شده است که فقط پذیرش نظر دوم می‌تواند،این‌ قسمت از بحث ما را از عداد دلایل خارج کند و الا اگر هریک از سه نظر اول،سوم یا چهارم در بپذیریم،بالاخره حق قبول اجمالا به ورثه منتقل می‌شود و همین مقدار کافیست،در اثبات ایقاع بودن وصیت. قانون مدنی نیز این نظر را پذیرفته و به همین دلیل عدم‌اشتراط قبول موصی له غیر محصور را-که در ماده 828 گفته-در بین مواد مربوط به وصیت تملیکی(ماده 828 تا 833)گنجانده و از طرف دیگر در مادهء 834 به‌طور کلی در وصیت عهدی،قبول را شرط ندانسته است. ممکن است،در این‌ قست به قائلین ایقاع بودن وصیت چنین اشکال شود که اگر در وصیت تملیکی،قبول‌ شرط است،(البته از باب اجازهء ورود به مالکیت)پس چرا در وصیت به غیر محصور، قبول شرط نیست؟در جواب به این اشکال باید گفت که ورود به دارایی،همیشه نیازمند اجازهء صاحب آن است. در ما نحن فیه نیز اگر وصیت،عقد باشد،فوت موصی-به‌ عنوان شرط وصیت-که قطعا هم صورت خواهد گرفت،فقط موجب استقرار وصیت‌ خواهد بود والا قبل از آن با اتصال قبول به ایجاب،عقد کامل،ایجاد شده است و ایجاب‌ کننده حق عدول از ایجاب را ندارد.”