بررسی بندهای الف، ب، پ، ت، ث، ج در ماده ٤٧ قانون مجازات اسلامی 92

نویسنده : غفاری، مجتبی ؛ بستامی، پیام ؛

(‎19 صفحه – از 133 تا 151 )

چکیده:
تعویق صدور حکم یکی از تاسیسات جدید قانون مجازات اسلامی در سال ١٣٩٢ بوده، و در نظام حقوقی کشور ما فاقد سابقه ی تقنینی می باشد. در این نهاد نوین شاهد رویکرد ویژه درباره ی اشخاصی می باشیم که پاره ای از جرایم خرد را مرتکب شده اند و قانونگذار در جهت سازگاری آن ها با قواعد اجتماعی و جلوگیری از ارتکاب مجدد رفتارهای مجرمانه، با اجتماع شرایط لازم، امکان به تعویق افتادن رای محکومیت آنها را پیش بینی نموده است. تعویق صدور حکم بر مبنای اصل فردی کردن مجازات بنا گردیده و جزء نهادها ی ارفاقی برای بزهکاران قلمداد م ی شود. در بخش کلیات قانون مجازات اسلامی مصوب ١٣٩٢ ، شاهد تغییرات و نوآوریهای اساسی نسبت به قانون پیشین هستیم. هدف قانونگذار آن است که در مباحث مختلف حقوق کیفری به ویژه قواعد حاکم بر مجازاتها با اتخاذ رویکردی اصلاح گرایانه ضمن رعایت مصالح بزهکار، از جامعه در برابر پدیده مجرمانه دفاع کند. نهاد تعویق صدور حکم، تاسیسی نوین است که در این چارچوب از سیستم حقوقی فرانسه اقتباس شده است و تا پیش از این، هیچ سابقه ای در متون قانونی ایران نداشته است. نهاد مذکور که تنها در ارتباط با مجرمین غیرخطرناک (به ویژه اطفال) مورد استفاده قرار می گیرد، با هدف جلوگیری از مساعدت « مجرم » خطاب کردن این دسته از بزهکاران و در جهت اصلاح و بازپروری آنان، تنظیم شده است.