توافق بر دادگاه صالح در قراردادهای بین‌المللی: توجیه و نقد رویه قضایی
نویسنده : مقصودی، رضا ؛
(14 صفحه – از 59 تا 72 )
خلاصه ماشینی: حال این سؤال مطرح می‌شود که: آیا صلاحیت مبتنی بر توافق اصحاب دعوی، در حقوق ایران پذیرفته است؟ آیا طرفین یک قرارداد بین‌المللی می‌توانند در قرارداد خود صرف‌نظر از محل اقامت خوانده، محل وقوع عقد یا محل اجرای تعهد و نیز سایر عناوین صلاحیت، دادگاه محل خاصی را به عنوان دادگاه واجد صلاحیت معرفی کنند؟ سال 1392 رأی جالبی در همین موضوع در شعبه 27 دادگاه عمومی تهران صادر شد و در شعبه 3 دادگاه تجدیدنظر مورد تأیید قرار گرفت. دادگاه بدون ورود در ماهیت دعوی به این استدلال که ماده 968 از قانون مدنی در باب تعهدات حاصل از عقود می‌باشد و ارتباطی با توافق طرفین درمورد مراجعه به حل اختلاف ندارد و تمسک به قوانین ملی نباید مخالف با نظم نوین بین‌المللی باشد و قرارداد فوق‌الذکر با یک تبعه آلمانی منعقد شده است و با وجود عنصر خارجی، دعوی بین‌المللی محسوب می‌شود و در ماده 11 قرارداد فوق‌الذکر طرفین به‌صراحت توافق نموده‌اند که هرگونه اختلاف ناشی از قرارداد در دادگاه واجد شرایط برلین مورد رسیدگی قرار گیرد و اینکه اساسا این قرارداد نیز صحیح یا باطل می‌باشد در صلاحیت دادگاه اخیرالذکر است. (آلمانی) نسبت به دادنامه شماره 9101189 مورخ 8/11/91 صادره از شعبه 27 محاکم عمومی حقوقی تهران که به‌موجب آن، قرار عدم استماع دعوی نخستین تجدیدنظرخواه به خواسته اعلان بطلان قرارداد 4/1/84 به دلیل مخالفت با قوانین آمره صادر شده است انطباقی با جهات درخواست تجدیدنظر مندرج در ماده 348 قانون آیین دادرسی مدنی ندارد و دادنامه یادشده با محتویات پرونده و رعایت مقررات و اصول و قواعد دادرسی و موازین قانونی صادر شده و در این مرحله از رسیدگی، دلیل جدیدی که مستلزم نقض دادنامه مذکور باشد اقامه نشده لذا با رد اعتراض، دادنامه تجدیدنظرخواسته را طبق ماده 353 قانون مرقوم تأیید می‌نماید.
آخرین دیدگاه‌ها