بررسی و تحلیل رأی وحدت رویه هیئت عمومی دیوان عالی کشور به شماره 660 مورخ 1382/1/9

نویسنده : حبیبی، جواد ؛

(‎5 صفحه – از 44 تا 48 )

چکیده:
قانون آیین دادرسی کیفری ناظر است به کشف جرم،تعقیب آن،صدور و اجرای حکم کیفری، رعایت حقوق متهم و تضمین دادرسی عادلانه، هم­چنین وظایف و تکالیف مراجع قضایی و ضابطین دادگستری. آن چه در دادرسی کیفری از اهم مسایل به شمار می­رود، موضوع صلاحیت مراجع رسیدگی کننده به یک پرونده­ی کیفری است. چنان­چه مرجع قضایی از خود نفی صلاحیت نماید یا خود را صالح بداند و به این اعتبار مرجع قضایی و غیرقضایی نیز از این باب وارد شوند، بحث اختلاف در صلاحیت پیش می­آید که قانون­گذار حل اختلاف در این زمینه را به مقررات حل اختلاف در صلاحیت در قانون آیین دادرسی مدنی احاله داده است.بحث مقاله­ی حاضر راجع به قسمت آخر ماده (28) قانون اخیر الذکر می­باشد مبنی بر این که در پی اختلاف دو مرجع قضایی و شعب دیوان عالی کشور در نهایت پرونده به هیئت عمومی آن دیوان ارسال منتج به صدور رأی صدرالذکر گردید. نگارنده بنا به دلایل حقوقی و قضایی، رأی هیئت عمومی دیوان عالی کشور را مغایر با صراحت و منطوق ماده (28) قانون مرقوم می­داند، مناسب است که قانون­گذار نسبت به حل این مشکل مهم اقدام لازم را معمول نماید.