شرح قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح قسمت دوازدهم

نویسنده : یزدانیان، محمد رضا ؛

(‎4 صفحه – از 75 تا 78 )

خلاصه ماشینی: “ماده (51): «هر نظامی که برای فرار از کار یا انجام وظیفه و یا ارعاب و تهدید فرمانده یا رئیس و یا هر مافوق دیگر یا برای تحصیل معافیت از خدمت و یا انتقال به مناطق مناسب‌تر و یا کسب امتیازات دیگر، عمدا به خود صدمه وارد آورد یا تهدید به خودزنی نماید یا به عدم توانایی جسمی یا روحی متعذر شود و بنا به گواهی پزشک نظامی یا پزشکان قانونی تمارض او ثابت گردد و یا در انجام وظایف نظامی بی‌علاقگی خود را در موارد متعدد ظاهر کند، به نحوی که در تضعیف سایر نیروهای نظامی مؤثر باشد؛ علاوه بر جبران خسارت وارده به ترتیب زیر محکوم می‌گردد: الف – هر گاه در مقابل دشمنان باشد، چنانچه عمل وی موجب اخلال در نظام (بهم خوردن امنیت کشور) و یا شکست جبهه اسلام گردد، به مجازات محارب و در غیر این صورت به حبس از دو تا ده سال. هیأت عمومی‌دیوانعالی کشور در رأی شماره 129-21/1/1341 آورده است: «اگر شاکی مأمور خفیه آگاهی بوده، چون اصل بر عدم شناسایی او از طرف اشخاص است، لذا چنانچه مورد ایراد ضرب و جرح واقع شود مشمول عنوان تمرد نیست؛ زیرا این اتهام زمانی وارد است که متهم علم به مأمور دولت بودن وی، داشته باشد»(7) 6- ماده (62) قانون مجازات اسلامی، اشعار می‌دارد: «مقاومت در برابر قوای تأمینی و انتظامی‌در مواقعی که مشغول انجام وظیفه خود باشند، دفاع محسوب نمی‌شود ولی هر گاه قوای مزبور از حدود وظیفه خود خارج شوند و حسب ادله و قرائن موجود، خوف آن باشد که عملیات آنان موجب قتل یا جرح یا تعرض به عرض یا ناموس گردد، در این صورت دفاع جایز است.”