بیگانه و احکام آن در حقوق ایران/ قسمت پایان

نویسنده : قایمی، محمد حسن ؛

(‎4 صفحه – از 71 تا 74 )

خلاصه ماشینی: “نه تنها دولت نباید تصمیم به اخراج جمعی اتباع بیگانه بگیرد، بلکه اخراج تمام اتباع یک کشور در یک زمان هم خلاف اصول حقوق عمومی بین‌الملل است؛ مگر در مواقع قطع روابط سیاسی و حالت جنگ که این نوع اقدامات را لامحاله به‌دنبال دارد(2). د ـ خارجیانی که بدون داشتن اسناد لازم از راه‌های غیرمجاز به کشور وارد شده یا می‌شوند علاوه بر مجازات مقرر در قانون ورود و خروج اتباع خارجه مصوب 1310 بنا به پیشنهاد وزارت دفاع آنان را برای مدتی که از 5 سال تجاوز نکند به اقامت اجباری در محل معین کرده و یا این که آن‌ها را از کشور اخراج کند(3). درخواست تجدید نظر نسبت به دستور اخراج، موجب تعویق اجرای آن می‌شود، مگر آنکه به لحاظ مصالح کشور لازم باشد به فوریت به اجرای آن مبادرت شود و نیز ممکن است تا تعیین نتیجه‌ی رسیدگی تجدید نظر، بیگانه را شهربانی تحت مراقبت مخصوص خود قرار دهد (ماده‌12 قانون). بخش هشتم: موارد محرومیت بیگانگان از حقوق خصوصی و عمومی شاید در نظر اول این‌گونه تصور شود که موارد محرومیت بیگانگان از حقوق خصوصی و عمومی چه ارتباطی با موضوع امنیت مرزی دارد، لیکن در یک بررسی اولیه می‌توان پی برد که محرومیت بیگانگان و محدودیت‌های وضع شده در قانون ایران خود تضمین کننده امنیت مرزها و مانع مهاجرت بی‌رویه یا ورود غیرمجاز اتباع خواهد بود. علاوه برآن در شناسایی پناهنده فقط تشخیص دولت ایران ملاک است و دولت ایران ضمن پذیرش پناهندگی نسبت به تعیین محل اقامت درخواست کننده اقدام کرده که این تصمیم نیز وضع دائمی و غیر قابل تغییر نیست و هر زمان ممکن است پایان یابد.”