اطفال و قوانین کیفری

نویسنده : پوراحمدی لاله، محمد رضا ؛

(‎8 صفحه – از 57 تا 64 )

خلاصه ماشینی: “2ـ رها کردن طفل طبق ماده (633) قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده) مصوب سال 1375، هر گاه کسی شخصا یا به دستور دیگری،طفل یا شخصی را که قادر به محافظت از خود نیست، در محلی که خالی از سکنه است، رها کند، به حبس از شش ماه تا دو سال و یا جزای نقدی از سه میلیون تا دوازده میلیون ریال محکوم خواهد شد و اگر در آبادی و جایی که دارای سکنه باشد،رها کند تا نصف مجازات مذکور محکوم خواهد شد و چنانچه این اقدام سبب وارد آمدن صدمه یا آسیب یا فوت شود، رها کننده علاوه بر مجازات فوق حسب مورد به قصاص یا دیه نیز محکوم خواهد شد. سقط جنین گاهی اوقات با رضایت مادر و زمانی بدون رضایت مادر صورت می‌گیرد و مقررات هر یک از این دو مورد متفاوت است: الف ـ سقط جنین بدون رضایت مادر: ماده (622) قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده) مصوب سال 1375، مقرر می‌دارد:« هر کس عالما عامدا به واسطه‌ی ضرب یا اذیت و آزار زن حامله، موجب سقط جنین وی شود، علاوه بر پرداخت دیه یا قصاص حسب مورد به حبس از یک تا سه سال محکوم خواهد شد. ماده (623) قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده) مصوب سال 1375، مقرر می‌دارد:« هرکس به واسطه‌ی دادن ادویه یا وسایل دیگر، موجب سقط جنین زنی گردد به شش ماه تا یک سال حبس محکوم می‌شود و اگر عالما و عامدا زن حامله‌ای را دلالت به استعمال ادویه یا وسایل دیگری نماید که جنین وی سقط گردد به حبس از سه الی شش ماه محکوم خواهد شد؛مگر اینکه ثابت شود این اقدام برای حفظ حیات مادر است و در هر مورد حکم به پرداخت دیه مطابق مقررات مربوطه داده خواهد شد.”