حقوق شهروندی در حقوق اساسی ایران/ قسمت اول

نویسنده : بندرچی، محمد رضا ؛

(‎5 صفحه – از 15 تا 19 )

خلاصه ماشینی: “در حکومت اسلامی، در زمان خلفای بنی امیه و بنی عباس نیز موالیان،یعنی بردگان تحت ولایت افراد، از بسیاری حقوق که آزادگان داشتند در جمهوری اسلامی ایران همانند همه کشورهای دنیا، زبان و خط رسمی و مشترکی وجود دارد که زبان و خط فارسی است و این برای آن است که تفرقه و تعدد زبان و خط رسمی موجب بروز مشکلات در مکالمات و مکاتبات‌ رسمی و غیره می‌شود،و این امر دلیل برتری یک زبان بر زبانی دیگر نیست و به علت اکثریت داشتن فارسی‌ زبان‌ها و نیز ابتنای اساس و بقای ایران بر زبان فارسی‌ انتخاب شده است‌ محروم بودند؛3ولی امروزه با نفوذ حقوق‌ مدرن و تلقی‌های جدید،شهروندی‌ مفهوم وسیعی یافته است. بدین ترتیب،می‌بینیم که موضوع‌ آزادی توأم با مسئولیت انسان نه در بخش‌های فرعی،بلکه در مهم‌ترین بخش‌ قانون اساسی که به تبیین پایه‌های نظام‌ حکومت اختصاص دارد،بیان شده است و این،خود بیانگر اهمیت آزادی انسان و نفی استبداد می‌باشد؛به حدی که‌ قانونگذار مجددا دراصل نهم به این موضوع تصریح کرده است و ضمن آن«در جمهوری اسلا می ایران،آزادی و استقلال‌ و وحدت و تمامیت ارضی کشور را از یکدیگر تفکیک ناپذیز دانسته»و حفظ آنها را وظیفه دولت و همه ملت می‌داند و این‌ موضوع به قدری مهم تشخیص داده شده‌ که صراحتا اعلام نموده:«هیچ مقامی‌ حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت‌ ارضی کشور،آزادی‌های مشروع را هر چند با وضوع قوانین و مقررات،سلب کند.”