افترا و توهین در حقوق کیفری ایران/ قسمت اول

نویسنده : توکلی، سعید ؛

(‎9 صفحه – از 23 تا 31 )

خلاصه ماشینی: “تنها مسئله‌ قابل بحث این است که آیا مراد از عمد مرتکب تنها خواست‌ انجام فعل و معرفت و آگاهی مفتری به دورغ بودن نسبت‌ مجرمانه‌ای است که به دیگری می‌دهد؛یعنی مرتکب،علم و آگاهی دارد که آنچه را می‌نویسد و به دیگری نسبت می‌دهد و یا با لفظ بیان می‌کند بی‌اساس و دورغ است و به عبارتی دیگر، وجود عمد عام برای تحقق عنصر روانی افترا کافی است و یا اینکه علاوه بر خواست انجام فعل و معرفت و آگاهی مرتکب به‌ نامشروع بودن نسبتی که به دیگری می‌دهد،احراز وجود قصد اضرار از ناحیه مرتکب به عنوان عمد خاص نیز ضرورت دارد؟با مراجعه به مواد(697)و(698)و مقایسه آن دو مشخص‌ می‌شود مقنن قصد اضرار یا همان سوء نیت خاص را در تحقق‌ جرم افترا شرط دانسته است. رأی شماره 2614 مورخه 25/8/1319 محکمه‌ عالی انتظامی قضات:”وقتی افترا به تظلم‌ها و شکایت‌ها صدق می‌کند که از خود شکایت معلوم شود مقصود شاکی‌ اظهار دورغ برای اضرار مشتکی عنه بوده است و این قضیه باید در نظر دادگاه محرز گردد و الا براساس قانون مسئولیت مدنی و با رعایت ماده(76)آیین دادرسی کیفری(م 69 سابق)،جبران‌ خسارت خود را از اسناد دهنده بی‌باک و بی‌احتیاط بخواهد همچنین اگر در مقابل شکایت جزایی یک نفر،قرار منع تعقیب‌ و تبرئه نسبت به مشتکی عنه از دادگاه صادر شده باشد،نمی‌توان‌ شاکی را به عنوان افترا تحت تعقیب قرار داده و محکوم نموده‌ مگر اینکه ثابت شود اقدام شاکی از روی حسن نیت نبوده و قصدش اضرار به طرف مقابل بوده و بالجمله،مطلق دادخواهی‌ مادام که قصد اضرار محرز نشود جرم محسوب نیست.”