لزوم وجود عنصر مادی برای جرم در پرتو اصل (23) قانون اساسی

نویسنده : میر محمد صادقی، حسین ؛

(‎4 صفحه – از 4 تا 7 )

خلاصه ماشینی: “». بدیهی است هر گاه این عامل مداخله‌گر عامل مستقلی نباشد،رابطه سببیت قطع‌ عنصر مادی از رفتار ممنوعه،و عنصر روانی‌ معمولا از حالت ذهنی ممنوعه‌ تشکیل می‌شود و این دو در مجموع،جرم را تشکیل می‌دهند نمی‌شود؛مثل اینکه کسی دیگری را شدیدا مورد ضرب و شتم قرار دهد و قربانی‌ بر اثر یکی از این ضربه‌ها به یک صندلی‌ برخورد کرده و از پنجره باز به بیرون بیفتد و فوت کند. 6 (به تصویرصفحه مراجعه شود) مطلب کلی دیگری که در مورد عنصر مادی در همهء جرایم وجود دارد آنست که بایستی این عنصر با عنصر روانی،تقارن زمانی داشته باشد؛پس اگر کسی‌ امروز به قصد زدن پرنده‌ای انسانی را بکشد و فردا جسد همین انسان را زنده پنداشته و به‌ قصد قتل به سوی او تیراندازی کند،نمی‌توان‌ با تلفیق عنصر مادی امروز و عنصر روانی فردا وی را قاتل عمدی دانست بلکه امروز او مرتب قتل غیر عمد شده و فردا برای ارتکاب‌ یک جرم محال تلاش کرده است. 19 در هر حال،با توجه به سابقه فقهی که اکثر فقها،کسی را که آب را به تصور اینکه شراب‌ است،به قصد شرب خمر می‌نوشد یا با همسر خود به تصور این که بیگانه است به نیت زنا درمی‌آمیزد؛قابل مجازات ندانسته‌اند و با توجه به اینکه در این گونه موارد،مرتکب جز برخورداری از یک نیت سوء و اندیشه‌ مجرمانه،هیچ کار غلطی انجام نداده است، این گونه موارد را نمی‌توان به موجب قانون ما، در حکم شروع به جرم دانسته،و مرتکب را مجازات کرد زیرا چنین کاری قطعا بر خلاف‌ اصل(23)قانون اساسی خواهد بود.”