بررسی جرم آدم ربایی در حقوق کیفری ایران و اسلام

نویسنده : صبری، نور محمد ؛

(‎6 صفحه – از 72 تا 77 )

خلاصه ماشینی: “* مبحث اول؛عناصر تشکیل دهنده جرم: الف)عنصر قانونی جرم: ماده(209)قانون مجازات عمومی‌ (مصوب 23 دیماه،و 7 بهمن‌ماه 1304) مقرر می‌داشت:8 «الف)هر کس به عنف یا تهدید و یا حیله، کسی را برای عمل منافی عفت یا برای وادار کردن به عمل مزبور برباید یا مخفی کند به‌ حبس جنایی درجه دو،از دو تا پنج سال محکوم‌ خواهد شد مگر اینکه به میل خود و قبل از صدو قرار مجرمیت و بدون اینکه نسبت به‌ مجنی علی مرتکب عمل منافی عفتی شده‌ باشد او را به منزلی که از آنجا ربوده و یا به‌ ظاهرا آنچه را که در مورد سرقت محسوب نشدن ربایش‌ انسان گفته شده،نمی‌توان به‌ ربودن اعضای انسان که از بدن‌ وی جدا شده و در خارج نگهداری‌ می‌شوند و مورد خرید و فروش‌ قرار می‌گیرند،سرایت داد منزل کسان او و یا به محل مطمئنی که در دسترس او باشد،برساند که در این صورت‌ مرتکب به یک ماه الی شش ماه حبس‌ جنحه‌ای محکوم می‌شود. 12 مبحث دوم؛کیفیات مشدد جرم: با توجه به ماده(621)قانون مجازات‌ اسلامی(مصوب سال 1375)و با در نظر گرفتن قوانین خاصی که در این خصوص‌ تصویب شده‌اند(یعنی قانون مربوط به تشدید مجازات رانندگان متخلف مصوب سال‌ 1335 و سایر قوانین می‌توان جهات و کیفیات مشدد این جرم را که باعث تشدید مجازات ربایندگان اشخاص می‌شوند،به شرح‌ زیر احصا کرد و مورد بحث و بررسی قرار داد: الف)نوع عمل ارتکابی: با توجه به قسمت اول ماده(1)قانون‌ تشدید مجازات ربایندگان اشخاص(مصوب‌ سال 1353)،که مقرر می‌داشت:«هر کس‌ به قصد مطالبهء وجه یا مال یا به قصد انتقام یا بهر منظور سوء دیگر به عنف یا تهدید یا به هر نحو دیگر،شخصی را برباید یا مخفی‌ کند به حبس جنایی درجه دو،از او تا ده سال‌ محکوم خواهد شد…”