محاربه و افساد فی الارض

نویسنده : مرعشی، سید محمد حسن ؛

(‎7 صفحه – از 10 تا 16 )

خلاصه ماشینی: “شرح فقها:در تعریف محارب گاهی به‌ تجرید سلاح و گاهی به حمل سلاح و گاهی‌ آشکار ساختن آن تعبیر کرده‌اند و ظاهرا مقصود همگی آنان یک چیز است و آن عبارت‌ از همان داشتن سلاح و دست بردن به آن‌ می‌باشد،به منظور این که دیگران را بترساند هر چند تهدید کننده،شخص واحدی بوده‌ باشد چنانکه مرحوم صاحب جواهر در شرح‌ قول محقق که می‌فرماید:«لا خافد الناس» اضافه می‌فرماید:«و لو واجد لواحد علی وجه بتحقق به صدق‌ ارادة الفساد فی الارض»و تردیدی نیست که قصد اخافه در تحقق محاربه لازم است و این که‌ بعضی از فقها فرموده‌اند:مجرد ظاهر کردن‌ سلاح برای تحقق محاربه کافی است هر چند قصد تهدید و اخافه وجود نداشته باشد صحیح نخواهد بود و دلیل بر این که محاربه‌ یکی از حدود شرعیه است آیه شریفه است که‌ می فرماید: انما جزاء الذین یحاربون الله و رسوله و یعون فی الارض‌ ان یقتلوا او یصلبوا او تقطع ایدیهم و ارجلهم من خلاف او ینفوا من الارض ذلک‌ لهم خزی فی الدنیا و لهم فی الاخرة عذاب عظیم .”