مرور زمان در مجازاتهای بازدارنده (تحلیل مواد 173 و 174 ق.آ.د.ک.)

نویسنده : حضرتی، صمد ؛

(‎17 صفحه – از 111 تا 127 )

خلاصه ماشینی: “ک. ) صمد حضرتی قاضی دادگستری مقدمه: وقتی تعقیب جرمی یا اجرای حکمی شروع شد،دیگر نمی‌توان آن را توقیف،قطع و یا موقوف کرد مگر در مواردی که قانون تعیین و مشخص کرد هاست و مرور زمان از مواردی است که مقنن آن را از موارد موقوفی تعقیب و اجرای حکم دانسته است که این‌ امر مطابق بند 6 ماده 6 قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور کیفری‌ مصوب 1378 چنین مقرر شده است:تعقیب امر جزایی و اجرای مجازات که طبق قانون‌ شرع شده باشد موقوف نمی‌شود مگر در موارد زیر: اول-فوت متهم یا محکوم علیه در مجازاتهای شخصی دوم-گذشت شاکی یا مدعی خصوصی در جرایم قابل گذشت سوم-مشمولان عفو چهارم-فسخ مجازات قانونی پنجم-اعتبار امر مختومه ششم-مرور زمان در مجازاتهای بازدارنده بنابراین باتوجه به تصریح بند 6 ماده 6 قانون مار البیان،مرور زمان یکی از علل‌ موقوفی تعقیب یا اجرای حکم است که بعد از مدتها فراموشی و اختلاف‌نظر جنبه قانونی‌ به خود گرفته است در این مجال سعی بر این شده است که به تحلیل مسایل مربوطه به‌ مرور زمان در مجازاتهای بازدارنده و اقدامات تأمینی و تربیتی(تعزیرات)،مشروعیت‌ مرور زمان،انواع مرور زمان،قلمرو مرور زمان،مبداء مرور زمان،انقطاع مرور زمان، تعلیق مرور زمان و نحوه صدور قرار موقوفی تعقیب و موقوفی اجرا به لحاظ شمول مرور زمان پرداخته شود.”