جایگاه حقوق مولف در حقوق ایران، اسلام و کنوانسیون های بین المللی

نویسنده : حضرتی، صمد ؛

(‎18 صفحه – از 159 تا 176 )

خلاصه ماشینی: “لذا در کشوری که علائم صنعتی و تجاری قانون خاصی دارد و حتی دولت در سال 1337 الحاق خود را به قرارداد بین‌المللی حمایت مالکیت صنعتی و تجاری و کشاورزی‌ پاریس مصوب سال 1883 م اعلام داشته و در کشوری که برای حق سرقفلی قانونی خاص وضع و تصویب گردیده است حق این بود که نسبت به احقاق حقوق کلیه‌ پدیدآورندگان اعم‌از مؤلفان و مصنفان و هنرمندان توجه بیشتری می‌شد،به خصوص‌ که به موجب اصل 33 قانون اساسی وقت،دولتها موظف بودند لوایح موردنیاز را تهیه‌ و به مجلس تقدیم دارند و چون تا سال 1334 شمسی از طرف دولتها در این زمینه‌ اقدامی نشده بود در نیمه دوم همان سال 22 تن از نمایندگان مجلس شورای ملی تحت‌ تأثیر لزوم حمایت حق مؤلف به فکر تهیه طرح قانونی افتادند و پس از چند جلسه‌ گفتگو طرحی مشتمل بر 9 ماده و 2 تبصره تهیه و تقدیم مجلس شد. تا تصویب قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان در سال‌ 1348 و به دنبال آن تصویب قانون ترجمه و تکثر کتب و تشریات و آثار صوتی‌ مصوب 1352،ایران در ردیف کشورهایی قرار گرفته است که برای حمایت از حق‌ معنوی و مادی مؤلف دارای قوانین پیشرفته‌ای هستند با اینکه قوانین مذکور در نوع‌ خود،از قوانین پیشرفته و متمدن در این زمینه محسوب می‌شوند،ولی به دلائلی هنوز این قوانین نتوانسته است در عرصه فرهنگی و علمی و ادبی کشور آن چنان‌که شایسته‌ است مطرح گردد.