نقش و تاثیر سکوت در شکل گیری اعمال حقوقی و جایگاه آن در ادله اثیات با رعایت اخلاق حسنه

نویسنده : زارع شعار، حسین؛ ابراهیمیان، مینا؛

(‎42 صفحه – از 171 تا 212 )

چکیده:
سکوت در اصطلاح به معنی عدم بیان است . گاهی یکی از طرفین با یک عمل حقـوقی، اراده و یـا رضایت خود را اعلام نمیکند، یعنی سکوت میکند. در این حالت نسبت به دلالـت سـکوت اخـتلاف شده است . اهمیت دلالت مزبور از این جهت است که قانونگـذار در مـواد ١٩٠و ١٩١ قـانون مـدنی از قصد و اراده طرفین قرارداد به عنوان یکی از ارکان اصلی صحت معامله یاد کرده است . هدف از مقالـه حاضر بررسی سکوت و آثار آن در اعمال حقوقی و دادرسی مـدنی بـا رعایـت اخـلاق حسـنه اسـت . حسب ادله ای همچون عرف ، نصوص ، قرائن و امارات موجود پیرامون یـک عمـل حقـوقی اسـت کـه سکوت گاهی حاکی از اراده است و یا گاهی دال بر رضا. در حقوق ایران به تبعیت پاره ای از نصـوص در باب اجاره ، گاهی سکوت مستاجر معنای رضا میدهد. در سکوت دختر باکره در امـر خواسـتگاری طبق نظر عرف چنین معنایی از سکوت مستنبط است یا در ماده ١٣٩ قانون تجارت سکوت نشانه رضـا شناخته شده است . با توجه به یافته های مقاله میتوان نتیجه گیری کرد که سکوت نشانه رضا نیست .