نقد حجیت شهرت

نویسنده : یقینی، محمد رضا؛

(‎18 صفحه – از 14 تا 31 )

خلاصه ماشینی: “16 کلام سید حکیم دربارة اینکه اثبات این مدعا،‌ مستلزم اثبات این امر که امام uدر مقام بیان بوده است می‌باشد، درست است، ولی هیچ دلیلی به نظر نمی‌رسد که عدول از معنای ظاهری شهرت را توجیه کند، یعنی اصلا لازم نیست که بگوییم شهرت یعنی وضوح، بلکه اگر در این جا همان معنای معروف شهرت، یعنی انتشار و رواج نیز اخذ شود، باز هم روایت دربارة جز شهرت روایی ساکت است، بلکه اگر روایتی معلوم‌الصدور از معصوم u باشد و روایت معارض آن غیر معلوم الصدور باشد، دیگر معنا ندارد که سائل از امام بپرسد: «ما کدام روایت را اخذ کنیم»، پس در این روایت دقیقا مراد از شهرت، شیوع و رواج است، زیرا سائل می‌پرسد که به کدام عمل کنیم، و امام u می‌گویند، به آن که مشهور است و سپس می‌پرسد: اگر هر دو مشهور بودند به کدام کنیم عمل و امام u می‌فرمایند به آن که راویش اعدل است، در حالی که اگر روایت معلوم‌الصدور باشد، دیگر معنایی ندارد که امام u به او توصیه کنند، روایت را از حیث سند بررسی کند، بلکه در آن صورت، لازم بود که ایشان توصیه به بررسیهای متنی نمایند، مثل موافقت ظاهر کتاب، مخالفت عامه و … 2- مقبولة عمر بن حنظله: «… ینظر الی ما کان من روایتهم عنا فی ذلک الذی حکما به،المجمع علیه بین اصحابک فیؤخذ به و یترک الشاذ الذی لیس بمشهور عند اصحابک،فان المجمع علیه لاریب فیه.”