مسئولیت مدنی وکیل در برابر موکل

نویسنده : یعقوبی، فاطمه ؛

(‎12 صفحه – از 129 تا 140 )

چکیده:
یکی از عقود معین مهمی که در قانون مدنی ایران و همچنین در فقه مورد بحث و تبادل نظر حقوقدانان و فقها قرار گرفته است، عقد وکالت میباشد. وکالت یک عقد جایز است و هر یک از طرفین هر زمان که بخواهند میتوانند آن را فسخ کنند، ولی تا زمانی که قرارداد به قوت خود باقی است طرفین باید به مفاد آن ملتزم باشند. در ضمن قرارداد وکالت می تواند شروطی رادرج کرد و یکی از طرفین یا هردو را به آن متعهد نمود. طرفین در این که چه شروطی را در ضمن قرارداد وکالت درج کنند آزادند به شرط این که آن شرط، مخالف شرع یا قانون نباشد. پس میتوان شرط عدم ضمان وکیل حتی در صورت تعدی و تفریط و شرط ضمان او حتی در صورت عدم تعدی و تفریط نمود، زیرا این شروط مخالف شرع و قانون نیستند تعهدهایی که پذیرفته است بر موکل تحمیل میشود و اگر نفعی در بین باشد برای او است. بر اساس نظریۀ تقصیر و یا سیستم مسئولیت شخصی و محدود، مسئولیت مدنی وسعت چندانی ندارد و محدود است به موردی که عامل حادثۀ زیانبار مرتکب خطا شده و تنها در صورتی ملزم به جبران خسارت خواهد بود که مرتکب رفتاری نامتعارف شده باشد و آن رفتار هم علت ایجاد خسارت باشد. مسئولیت مدنی یکی از انواع مسئولیت‌ها میباشد که در مقابل دیگر مسئولیت‌ها از جمله مسئولیت کیفری قرار میگیرد. بنابراین، در مسئولیت مبتنی بر تقصیر، عملکرد اشخاص را با رفتار عادی و متعارف و عمل اشخاص محتاط مقایسه نموده و اگر خوانده دعوی مسئولیت مدنی، احتیاط لازم را مراعات نموده باشد و مرتکب تقصیر نشده باشد، مسئول جبران خسارت نخواهد بود. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است و یافته های آن این چنین است که وکالت از جمله عقود معین است؛ بدین معنی که حصول آن، صرفا منوط به تراضی و توافق طرفین عقد نیست؛ بلکه تحققش علاوه بر شرایط اساسی معاملات، نیازمند وجود عناصر و شرایط قانونی دیگری نیز می باشد.