ماهیت حقوقی ابراء با مطالعه تطبیقی در فقه امامیه و حقوق انگلستان
نویسنده : قرائی، محمد ؛ سلیمانیان، محمد هادی ؛
(16 صفحه – از 611 تا 626 )
چکیده:
تعریف ابراء در شریعت “اسقاط حق بر ذمه دیگری از سوی صاحب حق است ” ودر حقوق مدنی یعنی “پایین آمدن یکطرفه داین از حقی که بر ذمه مدیون دارد که عملی انشایی است و سبب اسقاط دین می گردد”. درفقه و حقوق مدنی ماهیت ابراء ایقاع و اسقاط و تصرف حقوقی یک جانبه می‌باشد. در حقوق مدنی ایران احکام ابراء متاثر از فقه امامیه است» هر چند که حقوق مدنی فرانسه نیز مورد توجه نویسندگان حقوقی ایران بوده است. به هر حال» علی رغم اختلاف نظر تاریخی فقهاء اسلامی پیرامون ماهیت ابرا در حقوق مدنی ایران» ابراء به عنوان یک ایقاع معین شناخته شده ودر قانون مدنی» موادی را بخود اختصاص داده است. درفقه مذاهب اسلامی» ابراء سرشتی دوگانه دارد» بعنی با دو جنبه اسقاطی وتملیکی مورد بحث قرار گرفته و در تعلق خاطر به عقود یا ایقاعات سرگردان است: آن دسته از فقیهان مذاهب که جنبه اسقاطی ابراء را غالب می‌دانند» ابراء را ایقاع دانسته و در نزد آن گروه از فقها که جنبه تملیکی ابراء را غالب می‌دانند» ابراء در قلمرو عقود قرارمی گیرد در حقوق کشور انگلستان نیز ابراء را از دسته عقود می‌دانند. در حقوق مدنی غرب» ابراء ماهیت تملیکی – عقدی دارد. قلمرو حقوقی ابراء شامل کلیه حقوق» دیون و دعاوی می‌شود که خواه به اسقاط حق و دین و دعوی بینجامد و خواه به تملیک مدیون در آید. برجسته‌ترین آثار حاصله از ابراء برائت ذمه مدیون» زوال حق رجوع و زوال وثیقه دین می‌باشات.
آخرین دیدگاه‌ها