حق داشتن وکیل در حقوق ایران و انگلیس

نویسنده : خندانی، وحید ؛ بابایی، داریوش ؛

(‎14 صفحه – از 103 تا 116 )

چکیده:
وکیل مدافع شخصیتی است که در دعاوی حقوقی یا جزایی از طرف یکی از اصحاب دعوا در دادگاه وظیفه ی دفاع یا پیشبرد پروندهی او را بر عهده دارد؛ اهمیت داشتن وکیل برای اجرای عدالت تا به آنجاست که امروزه یکی از اصلی ترین معیارهای سنجش عدالت دستگاه قضایی در جوامع، حق دفاع و داشتن وکیل و آزادی و استقلال وکلا در انجام وظایف حرف های می باشد زیرا عدالت واقعی محقق نمی گردد مگر اینکه اصحاب دعوی و وکلای آنان بتوانند بدون هیچ ترس و واهمه ای اظهارات و مدافعات خود را آزادانه بیان نمایند و قاضی نیز بتواند با استقلال تمام تصمیمات لازم را اتخاذ نماید. حق داشتن وکیل و عقد وکالت که بنای عقلا ضرورت داشتن آن را ایجاب می کند در اسلام نیز مانند دیگر عقود امضایی مورد قبول شارع مقدس اسلام قرار گرفته است. این حق در اصل ٣٥ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اساسیترین حقوق طرفین دعوا پذیرفته شده است. به موجب مصوبه مورخ 1369/10/11 مجمع تشخیص مصلحت نظام اصحاب دعوی حق انتخاب وکیل را دارند و کلیه دادگاههایی که به موجب قانون تشکیل می شوند مکلّف به پذیرش وکیل میباشند؛ قوام نظام حقوقی کامن لا که مبتنی بر عرف است، نتیجه اعتماد به قضات عادلی است که از بین وکلایی انتخاب میشوند که سالیان متمادی امتحان فضیلت، اثبات لیاقت و دانش را دادهاند و در فن وکالت و عمل قضایی، طی تشریفات خاص و مشقت های زیاد برای اثبات لیاقت خود در این حرفه پرمسئولیت ورزیده و کارآزموده شده اند. با توجه به لازمالاجرا بودن کنوانسیون اروپایی حقوق بشر در حوزة اروپا و پیوستن انگلستان به آن، حق دسترسی به وکیل به عنوان یک حق اساسی پذیرفته شده است