حضانت

نویسنده : مبارکی، عبدالرضا ؛

(‎16 صفحه – از 197 تا 212 )

چکیده:
یکی از مباحث مهم و مبتلابه در حوزه حقوق خانواده که از ابعاد مختلف اعم از اجتماعی، روان شناسی، تربیتی و حقوقی حائز اهمیت است موضوع پایان حضانت می باشد و قواعد حاکم بر آن به دلیل رابطه تنگاتنگ با جنبه عاطفی، تربیتی و اجتماعی دارای پیچیدگی و حساسیت خاصی است و علیرغم وجود مسائل متعدد در حوزه حضانت قانون گذار ما در خصوص بیان حکم بصورت کلی در قانون مدنی قواعدی را وضع کرده است. در حقوق ایران، دختر بعد از رسیدن به نه سال تمام قمری و پسر بعد از رسیدن به پانزده سال قمری بالغ محسوب می گردد و بعد از رسیدن به سن مزبور کودک یا طفل اطلاق نمی گردد بدین جهت بعد از سنین مذکور تکلیف حضانت اصولا ساقط و مدت آن پایان می پذیرد. البته هر نوجوان بعد از رسیدن به سن بلوغ و قبل از ورود به جامعه هنوز احتیاج به مراقبت دارد. به همین دلیل در عین حال که بعد از سنین مذکور حق حضانت ساقط می گردد ولی درعمل و از لحاظ مصلحت فردی و اجتماع، پدر و مادر باز هم خود را مسئول احساس می کنند و حضانت اطفال را تا رسیدن به مرحله استقلال عملی ادامه می دهند. این نظارت در دختر تا زمان ازدواج و در پسر تا زمان اشتغال به وظیفه وجود دارد. به همین جهت محدود کردن مدت حضانت به سن نه سال در دختران و پانزده سال در پسران بر خلاف عرف و مصلحت بوده و قابل انتقاد است.