منع ملاقات با فرزند مشترک در تقابل با مصلحت کودک
نویسنده : جلالی، سیدحمیدرضا ؛
(21 صفحه – از 35 تا 55 )
خلاصه ماشینی: بنابراین، حق ملاقات فی‌الجمله در ایام ماقبل بلوغ شرعی ایجاد می‌گردد اما آیا بعد از بلوغ شرعی امکان ملاقات صرفا با اختیار فرزند تازه بالغ‌شده است؟ آیا اراده احد از والدین و یا اجدادی که با او زندگی می‌کند در این تصمیم‌گیری دخیل نیست؟ و آیا فرزند بالغ کمتر از هجده سال به دیدار با والدینش نیازمند نمی‌باشد؟ درمورد ملاقات فرزند بالغ کمتر از هجده سال با عنایت به منطوق ماده 45 قانون حمایت خانواده (مصوب 1391)، چنانچه مصلحت و غبطه کودک یا نوجوان ایجاب کند صدور حکم ملاقات چنین فرزندی با هریک از والدین و تهیه الزامات آن توسط طرف دیگر، بلااشکال است و احراز این امر با دادگاه می‌باشد. تعیین زمان و مکان ملاقات و سایر جزئیات مربوط به آن در صورت اختلاف ابوین با محکمه است»؛ یعنی به‌گونه‌ای امر ملاقات با طفل را همانند سایر حقوق مالی بدون توجه به نیاز کودک، میان ابوین قابل توافق دانسته است؛ حال این سؤال مطرح می‌شود که اگر مادری فرزندش را با پدر مورد توافق قرار دهد و علی‌رغم نیاز کودک به هیچ‌وجه حاضر به دیدارش نباشد آیا می‌توان مادر را الزام به ملاقات نمود؟ پاسخ در قوانین اخیرالتصویب نظام حقوقی ایران قابل جستجوست که مآلا به آن خواهیم پرداخت اما آنچه مسلم است اینکه ماده مذکور فاقد شفافیت لازم در موضوع ملاقات با طفل می‌باشد بی‌آنکه ذره‌ای به مصلحت کودک توجه داشته باشد و تنها در صورت اختلاف است که محکمه، آن هم به تقاضای یکی از طرفین ورود می‌کند و مکلف به رعایت مصلحت طفل در تصمیم خود است.
آخرین دیدگاه‌ها