سیر تحول سیاست گذاری نظام حقوقی ایران در حوزه محیط زیست

نویسنده : رمضانی درویشی، امیرحسین ؛

(‎21 صفحه – از 11 تا 31 )

چکیده:
بررسی نظام حقوقی ایران گویای آن است که با وجود پیش بینی مواردی چون سیاست های کلی نظام در بخش محیط زیست، سند چشم انداز توسعه و قوانین برنامه توسعه، سیاستگذاری محیط زیست به مثابه تصمیم گیری محیط زیست تلقی شده است. سیاست گذاری در عرصه محیط زیست منوط به رعایت بایسته های خط مشی گذاری عمومی و کاربست راهبری آن میباشد. در مورد نسبت تکالیف دولت و حفظ محیط زیست و آموزه های حقوق عمومی دیدگاه های متنوعی مطرح است. حداقل می توان در چارچوب وظیفه عمومی مذکوردر اصل پنجاه دولت در حفاظت از محیط زیست و تضمین حق بر محیط زیست سالم است (رویکرد دولت محور) و رویکرد دوم از ضرورت عدم حضور دولت یا حضور حداقلی آن در امر حفاظت دفاع می نماید (رویکرد بدون دولت) و در نهایت رویکرد مشارکت که مبتنی بر انگاره همکاری میان بازیگران دولتی، غیر دولتی و نیز شهروندان در امر حفاظت از محیط زیست و اجرای سیاست قانون اساسی سه رویکرد تفسیری تحلیلی را از همدیگر تفکیک نمود. رویکرد نخست مبتنی بر محوریت هاست. تا وقتی که نظام حقوقی تکلیف خود را با موضوع محیط زیست مشخص ننماید، سیاست تدوین شده نمی تواند راهگشای مشکلات محیط زیستی با شد. حفظ محیط زیست و حقوق ناشی از آن در ایران در صورت تغییرات اساسی در آنچه که هست محقق خواهد شد.