حکومت مردمی و مردمی بودن حکومت

نویسنده : نجفی اسفاد، مرتضی ؛ محسنی، فرید ؛

(‎28 صفحه – از 137 تا 164 )

خلاصه ماشینی: “فصل اول-دموکراسی به مفهوم رای اکثریت: همانطور که بیان گردید عموما دموکراسی را به عنوان رای اکثریت می‌دانند،لذا توجه به پاره‌ای موارد در این خصوص حائز اهمیت است: 1-مبنای اعتبار دموکراسی: اولین نکته که در خصوص مبنای دموکراسی به معنای عمل‌نمودن براساس رای اکثریت قابل طرح می‌باشد این است که آیا اساسا دلیل پذیرش رای و نظر اکثریت چیست؟چرا باید نظر اکثریت را بر اقلیت ترجیح داد؟آیا غالب‌بودن رای عده‌ای بر عده‌ای دیگر صرفا به لحاظ تعداد آنها است؟و آیا صرف این دلیل اعتبار و حقانیت آن کفایت می‌نماید؟آیا اگر آنچه اکثریت تصویب نموده مخالف مبانی اعتقادی و یا اخلاقی بود باز هم مورد پذیرش است؟و آیا اگر مصوبه‌ای برای اکثریت اعتبار داشت،آیا اقلیت نیز باید خود را ملتزم به آن بداند؟حال اگر مصوبه اکثریت با اعتقادات اقلیت در تعارض و تغایر بود چطور؟ مسلما در جوامع متکی به مبانی اعتقادی و دینی پیش‌فرض مطابقت و یا به عبارت دیگر عدم‌مغایرت مصوبه اکثریت با مبانی اعتقادی و اخلاقی از ضروریات امر است و بدیهی است پذیرش این شرط نیز به مفهوم آن است که دموکراسی به مفهوم مطلق نبوده بلکه در محدوده و چارچوب ضوابط شرعی و اخلاقی قرار خواهد گرفت. 5-در اسلام آراء عمومی به صورت بیعت و نیز تایید التزام نسبت به رهبریت جامعه وجود داشته است و قانون اساسی ایران با روش‌های مختلف،مشارکت مردم را مورد توجه قرار داده و هر چند این امر به عنوان شرط لازم برای امر حکومت محسوب میگردد ولی شرط کافی نیست و معیارهای اساسی دیگری در اسلام وجود دارد که آراء مردمی در محدوده و قلمرو آن و نیز در تایید و پذیرش آنها ارزش و اعتبار خواهد داشت.”