مروری بر حکم صلاحیتی دیوان بین المللی دادگستری در پرونده سکوهای نفتی ایران

مترجم : محبی، محسن ؛

(‎40 صفحه – از 165 تا 204 )

خلاصه ماشینی: “(1) ب-مبانی حقوقی ادعای ایران 3-جمهوری اسلامی ایران، هم در صلاحیت و هم در ماهیت، دعاوی خود را بر اساس “عهد نامه مودت و روابط اقتصادی و حقوق کنسولی بین دول متحده آمریکا و ایران”(عهد نامه مودت)که در 23/5/1334(15/اوت 1955)امضا شد، مطرح کرده است (2) و می‌گوید ایالات متحده امریکا با حمله و انهدام سکوهای نفتی ایران تعهدات خود تحت مواد مختلف عهد نامه مودت را نقض کرده است و باید خسارات ایران را جبران کند و طبق ماده 21(بند 2)عهد نامه مذکور رسیدگی به اختلافات دولتین در مورد تفسیر یا اجرای آن در صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری است. “ماده 4(بند 1)عهد نامه مودت نیز می‌گوید: “هر یک از طرفین معظمین متعاهدین در تمام مواقع نسبت به اتباع و شرکتهای طرف معظم متعاهد دیگر و اموال و موسسات ایشان رفتار منصفانه و عادلانه مرعی خواهد داشت و از اتخاذ اقدامات غیر معقول و تبعیض‌آمیزی که به حقوق و منافع مکتسبه قانونی ایشان لطمه وارد آورد، خودداری خواهد نمود و برای اجرای حقوق (3)-اساسنامه دیوان بین المللی دادگستری جزء منشور ملل متحد است که به تاریخ 13/6/1324 به تصویب مجلس در ایران رسیده و در مجموعه قوانین سال 1324 منتشر گردیده است. ک:پاورقی 7 بالا (11)-اینکه ایران درخواست کرده بود که حتی اگر ایرادات صلاحیتی امریکا رد نشود، دیوان حد اقل اعلام نماید ادامه در صفحه بعد افزون بر این، برای احراز این”ربط”در حدودی که در این مرحله لازم بوده، دیوان به نکته دیگری هم اشاره کرده که خاص عهد نامه مودت است و آن اینکه در مستثنیات مندرج در ماده 20(بند 1-د)که حاکی از جواز اقداماتی است که نوعا می‌تواند با مساله اعمال زور(عملیات نظامی)مربوط باشد، نیز شرطی وجود ندارد که بعض موضوعات را چنانکه امریکا ادعا می‌کند، از صلاحیت دیوان خارجی کرده باشد، بلکه این مستثنیات هم از نوع دفاعات ماهوی است(بند 20 حکم).”