حل و فصل اختلافات بین الملل با استفاده از شیوه موافقت مقطوع

نویسنده : ریچارد لیلیچ ؛ مترجم : قاسمی، علی ؛

(‎13 صفحه – از 169 تا 181 )

خلاصه ماشینی: “” در حالی که تحول قواعد ماهوی در این زمینه از حقوق بین الملل پس از جنگ جهانی دوم کماکان استمرار داشته است، بسط آنها به طور اساسی یا حتی مقدماتی از طریق حمایت دولت و یا با استفاده از شیوه توسل به کمیسیون‌های مختلط دعاوی نبوده است. قاضی ری 14 ، رئیس سابق کمیسیون حل و فصل دعاوی خارجی 15 که یک کمیسیون دعاوی داخلی ایالات متحده آمریکا است و دهها دعوی را بر اساس روش مبتنی بر موافقتنامه‌های مقطوع رسیدگی کرده، در این خصوص چنین اظهار نظر داشته است: حل و فصل”مقطوع” 16 ، “یکجا” 17 ، یا”کلی” 18 ، متضمن موافقتنامه‌ای است که بدون توسل به داوری بین المللی و از طریق مذاکره سیاسی بین دولت‌های مربوطه برای حل و فصل دعاوی موجود با پرداخت وجه معینی، منعقد می‌گردد. (م) 4)چگونگی مسأله در رویه قضایی با نگاهی اجمالی به نوشته‌های مور 22 ، هاک ورپ 23 ، وایت من 24 و دیگر تألیفات راجع به رویه دولت‌ها، آشکار می‌گردد که سوای محاسن عملی موافقتنامه های مقطوع، تصمیمات کمیسیون‌های دعاوی داخلی که بر پایه چنین موافقتنامه‌هایی اتخاذ شده است، مأخذ مهم حقوق حاکم بر مسئولیت دولت‌ها در قبال خسارت وارده به بیگانگان را تشکیل می‌دهند. معهذا، شایان توجه است که دیوان بین المللی دادگستری در قضیه بارسلونا تراکشن نه فقط”جهات مشترک تصمیمات دیوان‌های داوری را که در طی نیم قرن اخیر اتخاذ شده”رد کرده بلکه آن را در حکم قانون ناظر بر مورد خاص 28 تلقی نموده و بر این اساس رویه‌ای را که پس از جنگ جهانی دوم طبق موافقتنامه‌های مقطوع توسعه پیدا کرده بی‌ارتباط دانسته و نپذیرفته است.”