مسئولیت مدنی شخص غیر ممیز

نویسنده : قاسم زاده، سید مرتضی ؛

(‎42 صفحه – از 87 تا 128 )

خلاصه ماشینی: “(28) و کسی که قبل از ممیز شناخته شده باشد، مسوولیتش از بین نمی‌رود مگر اینکه با اقامه دلیل معتبر، زوال تمیز از او به اثبات برسد چنانکه در گذشته اشاره کردیم فرد فراموشکار و سفیه اگر چه استحقاق مساعدت‌های قضائی را دارند اما به علت دارابودن وصف تمیز مسؤول قرار می‌گیرند یعنی مسؤولیت آنها مبتنی بر تقصیر است (29) و مسؤولیت کسانی که با استعمال مواد مخدر و مست‌کننده‌ها ادراک خود را از دست می‌دهند، به قوت خویش باقی می‌ماند زیرا با روی آوردن به اینگونه مواد و استعمال ارادی آنها مرتکب تقصیر شده‌اند و همین طور است کسی که عقل خویش را به خاطر استفاده از مست‌کننده‌ها و مواد مخدر از دست بدهد ولی اگر سبب فقدان تمیز به تقصیر شخص برنگردد، مسؤول افعال زیانبار خویش نمی‌باشد مثلا کسی که در حالت خواب یا خواب مغناطیسی یا صرع به دیگری زیان برساند طبق نظریه سنتی مسوولیت، مسؤول نمی‌باشد (30) (28)-پیشین، همان، ص (29)-دکتر رضمان ابو السعود، همان، ص 328؛عبد الرزاق احمد السنعوری، همان، ص 801 به بعد (30)-عبدالرزاق احمد السنهوری، همان، ص 802؛دکتر رمضان ابو السعود، همان ص 328؛دکتر محمد وحید الدین سوار، همان، ص 67 به بعد؛حسن عکوش، المسوولیة المدینه فی القانون المدنی الجدید، چاپ اول، مکتبة القاهره الحدیثه، 1957، ص 49-53؛در رویه قضایی فرانسه هر گاه شخص به علت استعمال مشروبات الکلی یا ارتکاب عمل خلاف عقل خویش را از دست بدهد، مسؤول واقع می‌شود و دیوانگی بدین صورت موجب معافیت از مسؤولیت نمی‌شود، کولن و کاپیتان و دی لاموراندیر، ج 2، ش 313، نقل از دکتر محمد وحید الدین سوار، همان، ص 68؛به موجب ماده 53 قانون مجازات اسلامی ایران مصوب 1370:«اگر کسی بر اثر شرب خمر مسلوب الاراده شده لکن ثابت شود که شرب خمر به منظور ارتکاب جرم بوده است مجرم بوده است مجرم علاوه بر مجازات شرب خمر به مجازات جرمی که مرتکب شده است نیز محکوم خواهد شد.”