نگاهی به جرائم تخریب و احراق در حقوق کیفری ایران

نویسنده : میر محمد صادقی، حسین ؛

(‎4 صفحه – از 8 تا 11 )

خلاصه ماشینی: “(3) علی رغم تأکید قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر مصون بودن مال اشخاص از تعرض(اصل 22)(4)و محترم بودن مالکیت شخصی(اصل 47)(5)که اصل چهل و چهارم(6)آن را به حق موجب رشد و توسعه اقتصادی کشور دانسته،در قوانین ایران،از جمله در«قانون تعزیرات»مصوب سال 1375،تعریفی از جرم تخریب ارائه نشده و فقط به ذکر مصادیقی از آن بسنده شده است. وی پس از بیدارشدن دریافت که تشک در حال سوختن است،ولی بی‌اعتنا به این امر به یک اتاق دیگر رفت و علی رغم تأکید قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر مصون بودن مال اشخاص از تعرض(اصل 22) و محترم بودن مالکیت شخصی(اصل 47)که اصل چهل و چهارم آن را به حق موجب رشد و توسعه اقتصادی کشور دانسته،در قوانین ایران،از جمله در «قانون تعزیرات»مصوب سال 1375،تعریفی از جرم تخریب ارائه نشده و فقط به ذکر مصادیقی از آن بسنده شده است. بحث از عنصر روانی جرم تخریب را با طرح و بررسی یک سؤال مهم دیگر به پایان می‌رسانیم و آن این‌که با توجه جبه پیش‌بینی جرم خاص احراق در قانون(مثلا در مواد 675 و 676«قانون تعزیرات»مصوب سال 1375)آیاح می‌توان کسی را که فقط قصد خسارت‌زدن به مال را دارد،ولی مال تفاوت بین نابودکردن و خسارت‌زدن آن است که اولی از بین‌بردن کلی مال است،مثل آتش‌زدن کتاب،خراب‌کردن دیوار یا کشتن حیوان،در حالی که دومی،یعنی صدمه‌زدن به مال بدون از بین‌بردن آن،مثل پاره‌کردن کتاب،رنگ‌پاشیدن بر روی دیوار و شکستن پای حیوان.”